Post Rock & γλωσσομάθεια: Μαθαίνοντας αγγλικά από τους God is an austronaut

Η πρώτη μου παιδική ανάμνηση είναι να ανοίγω τα μάτια μου και να βλέπω από πάνω μου ένα τεράστιο πεύκο. Σίγουρα δεν γεννήθηκα εκείνη τη μέρα. Μπορεί, όμως, κάποιος να πει ότι εκείνη τη μέρα “γεννήθηκα”.

Τα πρώτα πλάσματα που είδα ήταν τρεις αλεπούδες να με μυρίζουν. Θυμάμαι που αναρωτήθηκα πως βρέθηκαν εκεί, αν είναι επικίνδυνες, αν είχα βάλει αποσμητικό. Αφού είδαν πως είμαι ακίνδυνος, με οδήγησαν στη φυλή τους. Έκατσα εκεί 13 χρόνια. Μεγάλωσα όπως αυτές. Kαθημερινά κυνηγούσαμε για τροφή, ψάχναμε μια ζεστή καβάτζα το χειμώνα, όποτε δεν φτάναμε κάτι, το κάναμε κρεμαστάρι. Κάπου έπρεπε να κρεμάμε το επίσημο τρίχωμα. Κλεφτοκοτάδες από ανάγκη. Kυριλέδες από επιλογή.

Για τους ανθρώπους γνώριζα ελάχιστα πράγματα. Ήξερα ότι τους αποφεύγαμε, ότι τους έμοιαζα πολύ κι ότι η κοκκινομάλλα του διπλανού χωριού είχε βυζάρες. Αυτός ήταν και ο λόγος που αποφάσισα να τολμήσω να πλησιάσω τους ανθρώπους. Βρέθηκα στην πλατεία του χωριού, γυμνός, μόνος, παρθένος. Τους άκουσα που μιλούσαν, μάλλον για εμένα. Περίεργη γλώσσα, διαφορετική από αυτή που ήξερα ως τότε. Έπρεπε να τη μάθω για να μπορέσω να τους καταλάβω, να τους πω την ιστορία μου, να την πέσω στην κοκκινομάλλα.

Προσπάθησα με νοήματα να τους δείξω ότι δεν τους καταλαβαίνω. Το κατάλαβαν. Μου έκαναν νόημα να τους ακολουθήσω. Δίστασα λίγο. Ποτέ μην ακολουθείς αγνώστους. Κάποια διδάγματα της ανθρώπινης κοινωνίας είναι καρφωμένα μέσα μας, πιο βαθιά κι από καθολικό ιερέα σε ανήλικο. Με οδήγησαν στο σπίτι που θα με φιλοξενούσε όσο έμενα εκεί. Μου έφεραν ένα cd, των God is an Astronaut, όπως έμαθα αργότερα. Κάτι άλλο που έμαθα ήταν πως ήταν Iρλανδοί που φτιάχνουν μουσική χωρίς στίχο. Φαίνεται ότι η πολύχρονη βρετανική κατοχή τους στέρησε παραπάνω πράγματα από το βόρειο κομμάτι του νησιού...

Για να μου εξηγήσουν το όνομα της μπάντας, μου έδειξαν έναν τύπο με άσπρη στολή και μεγάλο κεφάλι, τον ουρανό και μετά ανάμεσα στα πόδια τους. Μάλλον εκεί ήταν ο θεός τους.

Aυτοί έφυγαν κι  εγώ έβαλα το cd. Το άκουγα όλο το βράδυ. Το μυαλό μου πλημμύρισε από την ανθρώπινη γλώσσα. Η γλώσσα ενός τόπου είναι κάτι σαν την ταυτότητα του.  Δεν βοηθάει απέναντι σε μια εχθρική εισβολή. Όπως δεν βοήθησε τους Ιρλανδούς…

Το πρωί, χαρούμενος για τη γλωσσομάθειά μου, άρχισα να μουγκρίζω ρυθμικά στους ανθρώπους γύρω μου. Αυτοί με κοιτούσαν παραξενεμένοι. Δεν ήξερα γιατί δε με καταλάβαιναν. Μάλλον θα έφταιγε η προφορά μου. Κινήθηκαν απειλητικά προς το μέρος μου. Είχαν σιγουρευτεί πλέον πως ήμουν άγριος ή απολίτιστος ή Σκωτσέζος.

Έκανα μεταβολή κι άρχισα να τρέχω. Η μελωδία του δάσους στο οποίο μεγάλωσα ηχούσε στα αυτιά μου. Το ίδιο κι οι στριγκές φωνές των ανθρώπων. Κάτι ήξεραν που δεν μιλούσαν έτσι στα τραγούδια τους. Επέστρεψα τρέχοντας στο δάσος. Κι έμεινα εκεί. Να μην μου λείψει τίποτα. Εκεί η ζωή εκεί είναι πιο ήσυχη, η γλώσσα πιο εύκολη κι οι αλεπούδες δεν έχουν άσχημο κώλο τελικά.