-Καλησπέρα σας.

-Καλησπέρα σας.

-Καλησπέρμα σας.

-Αναμενόμενο.

-Όλα καλά;

-Όχι κι άσχημα για ζωντανοί-νεκροί…

-Μα τι λέτε; Δεν είμαστε ζόμπι!

-Όχι, δεν είμαστε. Ωστόσο…

-Όχι πάλι…

-Συγνώμη;

-Αγνοήστε τον, πέθανε στο πρώτο κύμα και έχει τα νεύρα του. Λοιπόν, εμείς τώρα είμαστε νεκροί, σωστά; Αλλά αντί για Παράδεισο, Κόλαση ή ατελείωτους σιδηρόδρομους και τρένα στο κενό, περιμένουμε σε μια αίθουσα αναμονής πιο λευκή κι από ψήφο αναρχικού.

-Οι αναρχικοί ψηφίζουν ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αγαπητέ.

-Ή ρίχνουν άκυρο, είναι πιο επαναστατικό.

-Αυτό που θέλω να πω είναι ότι προφανώς, περιμένουμε να κριθούν οι αμαρτίες μας. Άρα δεν είμαστε εντελώς νεκροί ακόμα. Άρα, ζωντανοί-νεκροί.

-Νομίζω πως προτιμώ το «ζόμπι».

-Πως πέθανες δεν μας είπες.

-Με κόλλησε ο εγγονός μου. Δεν είχαν κλείσει ακόμα τα σχολεία και πάντα του άρεσε να με αγκαλιάζει. Δοτικό παιδί. Και υπερκινητικό θα έλεγα. Ίσως έφταιγε η κόκα που του έριχνα κρυφά στο γάλα.

-Κόκα; Στο γάλα του εγγονού σου; Γιατί;

-Η εναλλακτική μου ήταν η παρενόχληση, και δεν είμαι αρκετά θρήσκος γι’ αυτό.

-Όχι, εννοώ γιατί να σπαταλήσεις έτσι τα ναρκωτικά σου;

-Άσε τις αναμενόμενες ανατροπές με στόχο να προκαλέσεις γέλιο και μίλα. Εσένα πως σε χάσαμε;

-Δούλευα ως καθαριστής στο «Καραϊσκάκη» και ο Μαρινάκης φταρνίστηκε δίπλα μου. Από την πρώτη μέρα το ένιωθα πως δεν ανήκω εκεί, Έπρεπε να ακούσω το ένστικτο μου.

-Γιατί; Είσαι βάζελος;

-Όχι, καρδιακός. Όλη αυτή η ένταση των αγώνων με τάραζε πολύ.

-Σε έφτανε στα Μαρινάκρα σου;

-Καθόλου αναμενόμενο.

-Καθόλου ευγενικό.

-Όλου απαίσιο.

-Αυτό στέκει λεξιλογικά;

-Μετά από δύο απαίσια αστεία χάνεις το δικαίωμα της άποψης.

-Συμφωνώ.

-Να ‘σαι καλά, γαυροσκουπιδομαζώχτρα.

-Συγνώμη, εσύ Ιταλός δεν είσαι; Εμείς πως καταλαβαίνουμε τι λες;

-Έλληνας είμαι. Στην Ιταλία πήγα Εράσμους.

-Και έμεινες για πάντα;

-Όχι, γύρισα κανονικά. Πέρυσι επέστρεψα για να ξεφύγω από το Μαρινάκη. Χρωστάω κάτι λεφτά στην ΠΑΕ.

-ΌΛΑ ΣΥΝΔΕΟΝΤΑΙ

-Σκάστε, ακούω βήματα πίσω από την πόρτ- καλησπέρα σας.

-Καλησπέρα σας.

-Καλησπέρα σας.

-Μαθαίνεις.

-Καλησπέρα σας, κύριοι. Ας μπούμε κατευθείαν στο θέμα. Θύμα πρώτο, κρίθηκες. Παράδεισος. Τρίτη πόρτα αριστερά.

-Να ‘σαι καλά. Αντίο παιδιά. Δεν τα λέμε.

-Καλή συνέχεια!

-Μπάι! Τελικά αυτόν ποιος τον κόλλησε;

-Κανένας. Πέθανε από τροχαίο.

-Θύμα δεύτερο, κρίθηκες. Ατελείωτοι σιδηρόδρομοι και τρένα στο κενό. Έβδομη πόρτα δεξιά.

-Τέλειο! Δεν ήξερα καν ότι υπήρχε!

-Ναι, καταλαβαίνω αυτή την αβεβαιότητα για τη μεταθανάτια ζωή.

-Για την ακρίβεια, θύμα δεύτερο, δεν υπήρχε. Το πανταχού παρόν και ακούον αφεντικό μου το έμαθε από εσάς και του φάνηκε εξαιρετική ιδέα. Ορίστε και η κάρτα του πρώτου πελάτη. Να προσέχεις τα κενά ανάμεσα στα βαγόνια και τους Πακιστανούς στο κυλικείο.

-Δεν ήξερα πως το αφεντικό σου είναι ρατσιστής.

-Δεν είναι. Εγώ όμως ψηφίζω Βελόπουλο.

-Δεκτό. Τα λέμε φίλε!

-Ελπίζω όχι. Τα τρένα μου φέρνουν ναυτία.

-Θύμα τρίτο, επανακρίθηκες. Μισό λεπτό να σβήσω το «Κόλαση, ενδέκατη πόρτα ευθεία».

-Γαμώτο, προδόθηκα.

-Μετά από εσένα.

-Πως και δεν βάλατε την κόλαση στην έκτη πόρτα;

-Δεν είμαστε τόσο προβλέψιμοι.

-Δεκτό.