Ξέρω ότι δεν είναι κι ο καλύτερος τρόπος να ξεκινήσω ένα αφιέρωμα στον σκύλο μου, αλλά εγώ γάτα ήθελα. Ο πατέρας μου, όμως, μου πήρε σκύλο. Μάλλον, επειδή του αρέσει η φύλαξη, η συντροφικότητα και οι λαϊκοί τραγουδιστές. Ωστόσο, ήμουν αποφασισμένος να τον μεγαλώσω σα να ήταν η γάτα που πάντα ήθελα.

Αρχικά, άντλησα ιδέες γι’ αυτή την αποστολή από διάφορες γάτες σε κινούμενα σχέδια. Βλέποντας Γκάρφιλντ, του έμαθα πώς να είναι χοντρός. Πλέον, η μπιροκοιλιά του είναι εφάμιλλη της δικής μου. Λογικό θα μου πεις... Ε, family είμαστε. Βλέποντας Σιλβέστερ & Τουίτι, του δίδαξα να κυνηγάει καναρίνια. Τεμάχισε τον λούτρινο Τουίτι της αδερφής μου. Βλέποντας Τομ & Τζέρι, του έμαθα να κυνηγάει ποντίκια. Πλέον, χρησιμοποιώ touchpad. Βλέποντας Γατόσκυλο, του έμαθα να είναι ο εαυτός του.

Όμως, κάτι έλειπε από αυτό το παζλ. Κάτι έλειπε ώστε να γίνει πραγματική γάτα. Ίσως να έφταιγε ότι δεν νιαούριζε, ότι δεν ήταν εγωιστής κι ότι δεν ήταν γάτα. Να το! Δεν νιαούριζε!

«Αυτό έλειπε», αναφώνησα, προτού προσέξω ότι έλειπε κι ο σκύλος. Ήταν στο δωμάτιό μου κι έκανε σεξ με τον τεμαχισμένο Τουίτι. Τα παιδικά μου χρόνια καταστράφηκαν πριν προλάβει να πει «γαβ». Ναι, ένα «γαβ» είχε για δικαιολογία. Πολύ περίεργα τα λούτρινα της αδερφής μου.

Φώναξα, λοιπόν, μια δασκάλα φωνητικής. Την Γεωργία, την σέξι γειτόνισσά μου. Την φώναξα για να πιούμε καφέ, αλλά, της είπα να φέρει και τη γάτα της, μήπως και μάθει ο δικός μου την διάλεκτο.

Μετά από 5 ώρες, είχαμε τα αποτελέσματα. Η Γεωργία με έβλεπε σαν φίλο και η γάτα τον έβλεπε σαν σκύλο. Αλλά, αυτός ήταν γάτα και άντλησε τις πληροφορίες που έπρεπε. Το κατάλαβα όταν μείναμε μόνοι κι άρχισε ξαφνικά να νιαουρίζει. Ο στόχος μου είχε επιτευχθεί! Ήμουν σαν τρισευτυχισμένος πατέρας που βλέπει το μωρό στο μαιευτήριο να μοιάζει σ’ εκείνον κι όχι στον κουμπάρο.

Την επόμενη μέρα, έκανα την κίνησή μου με τη Γεωργία. Της μαγείρευα ριζότο με μανιτάρια, αλλά επειδή δεν βρήκα πλευρώτους έβαλα παραισθησιογόνα μανιτάρια. Αναγκαστικά. Έτσι ίσως να της δημιουργούσα την παραίσθηση ότι με ήθελε. Όλα πήγαιναν σύμφωνα με το σχέδιο. Πήγα για λίγο στο δωμάτιό μου, και γυρίζοντας αντίκρισα τον σκύλο μου να χέζει μες στο ρύζι.

Του φώναξα: «ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΟ ΦΑΕΙ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΜΥΡΥΖΙ»;

«Γαβ», απάντησε.
«Τι κάνει ο τεμαχισμένος Τουίτι στην κουζίνα μου; Τι φάση με τα λούτρινα της αδερφής μου;»

Ο σκύλος αδιαφόρησε, πήγε παραδίπλα κι άρχισε να γλείφει το πουλί του. Έγινε περισσότερο γάτα απ’ όσο ήθελα.

Η Γεωργία χτύπησε το κουδούνι. Μπήκε και είδε το χεσμένο ρύζι, τον σκύλο μου να τον παίζει, έναν τεμαχισμένο Τουίτι κι εμένα αναμαλλιασμένο από τη ντροπή. Φοβήθηκα για το χειρότερο. Μπορεί το ρύζι να μην έβρασε καλά.

«Γεια σου κούκλε», μου είπε, δίνοντάς μου ένα φιλί στο μάγουλο. «Δεν χρειάζεται να φάμε, δεν πειράζει. Ούτως ή άλλως για σένα ήρθα, όχι για το φαγητό».

Αυτό ήταν. Δεν ξανατρώω παραισθησιογόνα μανιτάρια.