“Η αγάπη μας είναι σαν το φρεσκοστρωμένο χιόνι. Την κατούρησες για την πλάκα σου.”

Παραδοσιακό γκράφιτι σε τοίχο στη Φιλιππούπολη.

Η μέρα μου ξεκίνησε όπως κάθε άλλη. Ξύπνησα, σύρθηκα μέχρι την κουζίνα για να κατουρήσω και να φτιάξω καφέ. Παλιότερα, τα έκανα ανάποδα, αλλά περνούσα μπροστά από την εξώπορτα και γλιστρούσα στα γράμματα που άφηνε ο ταχυδρόμος κάτω από την πόρτα, με αποτέλεσμα να χύνομαι εγώ κάτω στο πάτωμα και ο καφές πάνω στο εγώ μου.

Μετά από λίγες μέρες, σε ένα αποτυχημένο τριπλό ανάποδο flip (βαθμός δυσκολίας 7,4) από διαφημιστικό ΙΚΕΑ με τον τίτλο “πως να φτιάξετε τη δική σας σουηδική πιτσαρία με 3 βίδες λιγότερες”, τα στραπατσαρισμένα μου μούτρα ήρθαν αντιμέτωπα με ένα κίτρινο χαρτί που έγραφε “ΚΟΥΡΑΣΘΗΚΑΤΕ ΝΑ ΕΙΣΘΕ ΤΥΜΑ;”

Βροντοφώναξα “ΝΑΙ!!!”, βάζοντας τα ταφ και τα θήτα στη θέση τους.

Βρέθηκα σε μια μικρή αίθουσα πολιτιστικού κέντρου με νοοτροπία: “Είμαι πολύ κουλ για να είμαι εδώ. Αλλά η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι να δείξω το πόσο διαφορετικά ίδιος είμαι με όλους τους υπόλοιπους παρευρισκόμενους”.

Πριν από μένα, πήρε το λόγο μια γυναίκα που φορούσε ένα χοντρό μπουφάν που κάλυπτε όλο το σώμα της. Όταν σηκώθηκε να μιλήσει, τα αφαίρεσε όλα. Ήταν μία τεράστια σελίδα χαρτί. Θα πρέπει να ήταν, αλλιώς αυτά που μοιράστηκε δεν θα έβγαζαν νόημα.

“Καλησπέρα. Με λένε Heartή και εδώ και 3 χρόνια είμαι σε μια τοξική σχέση με την Melanie Γκράφιθ. Όταν τη γνώρισα ήταν λες και ζούσαμε στη δική μας γωνιά του κόσμου. Μόνες. Ανενόχλητες από την ασχήμια του γραπτού κόσμου. Εγώ μικρή και άγραφη. Αυτή μου γέμιζε το άσπρο μου κενό, με σχέδια για μια καλύτερη ζωή, με καρδούλες και την ταγκιά smile που το l μοιάζει με φοίνικα.

Αν έκανε κάποιο λάθος, το έσβηνε προσεκτικά και αν έμενε σημάδι, έλεγε γελώντας πως πάντα όλοι κουβαλάμε τα λάθη μας. Αφήνω τα δικά μου σε σένα, για να έχω εγώ τα δικά σου. Έτσι θα πάμε μπροστά, μωρό μου.

Ζήσαμε ένα χρόνο ευτυχισμένοι. Έπειτα, βρήκε δουλειά ως μελάνι για την έμπνευση του Αυγούστου Κορτώ. Όταν γυρνούσε σπίτι, ήταν πολύ κουρασμένη, κακόκεφη και το μελάνι της Melanie έφτανε για να μου γράφει μόνο τη λίστα με τα ψώνια.

Η βία δεν άργησε να έρθει. Τα γλυκόλογα άρχισαν να ξεθωριάζουν πάνω μου και τη θέση τους πήραν ζωγραφιές από πέη, βυζιά και σκληρές γραμμές μέχρι να σκιστώ. Όσο σελοτέιπ και σβηστικό να έβαζα ποτέ δεν κατάφερνα να τα εξαφανίσω πλήρως τα σημάδια.

Φίλοι με ρωτούσαν τι έπαθα, μα εκείνη πάντα με προλάβαινε και απαντούσε πως έπεσα ή ότι μου επιτέθηκε ένα σκυλί.

Δεν ξέρω πως να συνεχίσω από δω και πέρα. Την αγαπώ ακόμα, αλλά η αγάπη της σιγά, σιγά με σκοτώνει. Κάτι πρέπει να αλλάξει. Πάντα λέω ότι στο επόμενο αεράκι θα φύγω, αλλά ποτέ δεν το κάνω. Ίσως μου αξίζει αυτή η ζωή. Αλλά ξέρω ότι δεν θα αντέξω πολύ ακόμα. Ευχαριστώ για το χρόνο σας.”

Ξαναντύθηκε και κάθισε στην θέση της. Συνειδητοποίησα ότι ένα κομμάτι λεσβιακό χαρτί μ’ έστειλε στο διάολο.

Αποφάσισα ότι είμαι λίγος και ότι δεν έχω σοβαρό πρόβλημα, γι’ αυτό σηκώθηκα και είπα:

“Εγώ ήρθα, γιατί μ’αρέσει το πόσο κακός είναι ο καφές. Είναι σα λάδι μηχανής που αποφάσισε ότι δεν θέλει να ζήσει τη ζωή του έτσι, και ξεκίνησε ορμονοθεραπεία και λίγο πριν υποβληθεί σε εγχείρηση αλλαγής ποσιμότητας σε καφέ φίλτρου, βγήκε απόφαση από το υπουργείο, ότι τέτοιου είδους επεμβάσεις δεν καλύπτονται από τα ασφαλιστικά ταμεία, με αποτέλεσμα να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του ως υβρίδιο με το όνομα Motor Coffee, κρατώντας χλιαρή συντροφιά, σε τύπους σαν εμένα, που θέλουν ο καφές τους να μην καταπιέζεται από τους οργανισμούς δημόσιας υγείας. Ευχαριστώ. Καληνύχτα σας.”  

Έφυγα άρον, Ααρών, πήγα σπίτι, μάζεψα όλα τα γράμματα από το πάτωμα, σφράγισα τη σχισμή της πόρτας από όπου πετούσε τα γράμματα ο δυνάστης μου και πήρα ένα κομμάτι χαρτί. Άρχισα να γράφω αυτήν την ιστορία, δημιουργώντας το δικό μου μικρό Inception, με μελάνι και χαρτί.