Το προσωπικό του punchline.gr, αποφάσισε ότι έμεινα για πολύ καιρό μόνος. Γι’αυτό το πήρε πάνω του να μου φτιάξει ένα προφίλ σε ένα site γνωριμιών.

Το σκεπτικό τους ήταν να ξεκινήσω να κατακτώ από το βόθρο και να αναρριχηθώ σαν σεξουαλικός κισσός στο δυσθεώρητο γαμιστρώνα του Tinder.

Ευτυχώς γι’ αυτούς και δυστυχώς για μένα, το προφίλ μου έγινε ανάρπαστο στον ιστοχώρο του RetiredRomanianGymnasts.com. Κάθε μήνυμα που δέχθηκα, ούρλιαζε μοναξιά, απόγνωση και κρεατίνη με γεύση βοδινό. Γυναίκες που έμοιαζαν με άντρες, άντρες που έμοιαζαν με βοσκούς, βοσκοί που είχαν πλουτίσει πουλώντας κατσικίσιο γάλα στους αθλητές, ήταν τρεις από τις δεκάδες επιλογές που μου επιφύλασσε αυτή η σκοτεινή και παραφουσκωμένη γωνιά του ίντερνετ της Κεντρικής Ευρώπης.

Για να μη θεωρηθώ κομπλεξικός, άρχισα να κάνω παιχνίδι, απορρίπτοντας κάθε πρόταση για σεξ και πράσινη κάρτα. Για δική μου ευχαρίστηση, μετά από κάθε απόρριψη, έπινα ένα σφηνάκι αψέντι. Έτσι. Για την παραίσθηση.

Μετά από ώρες και καθώς τελείωνα το δεύτερο μπουκάλι αψέντι, με έπιασα να διερωτώμαι αν αυτή είναι η τελευταία μου ελπίδα για να γνωρίσω τον έρωτα. Αν ήμουν άνθρωπος που θα διασταυρωνόταν με τον απόλυτο έρωτά του, μέσω ενός κλινκ που θα τον ενημέρωνε ότι ήρθε καινούργιο μήνυμα. Και μου απάντησα ναι, είμαι. Τότε αποφάσισα πως στο επόμενο μήνυμα θα έκλεινα ραντεβού για να βρεθούμε, όποιος κι αν ήταν. Είχα την κρυφή ελπίδα να είναι γυναίκα, όσο προοδευτικός και να το έπαιζα στις παρέες μου.

Και τότε ήρθε ΤΟ μήνυμα.

Από γυναίκα.

Καλά ξεκινήσαμε.

Το άνοιξα.

“You pretty honesty eyes. I want meet man with face this.” έγραφε σε άπταιστα σπαστά Αγγλικά.

Κλείσαμε επιτόπου ραντεβού. Εντός δύο ωρών, βρεθήκαμε σ’ ένα μπαράκι σε μια οδό που δεν ξέρω να προφέρω, στη Δυτική Θεσσαλονίκη. Ακόμα και μέσα στο μεθύσι μου, ήταν πασιφανές ότι είχα μπροστά μου τη Νάντια Κομανέτσι. Στα 56 της είναι πιο καλοστεκούμενη από μένα, που στα 30 μου έχω muffin top που θα ζήλευε κάθε αξιοπρεπής Ευοσμίτισσα.

Αν και μεγάλη η διαφορά ηλικίας, είχαμε πολλά κοινά. Αυτή μια ευγενική και ευαίσθητη ψυχή. Εγώ, όσο πιο άξεστος με άφηνε να είμαι η ανατροφή μου. Αυτή, μια εκλεπτυσμένη κυρία στα πρόθυρα του διαζυγίου. Εγώ, με εμετό μέσα στα παπούτσια μου και μια πράσινη νεράιδα στο δεξί ώμο. Μια ιστορία αγάπης γεννιόταν.

Ήταν η πρώτη φορά που πραγματικά προσπάθησα να ακούσω μια γυναίκα. Για όλα της τα προβλήματα, για τις ανησυχίες της, το πόσο ωραία είναι η ζωή όταν αποσύρεσαι στα 25. Και εκεί κάτι σκίρτησε μέσα μου. Το λες κεραυνοβόλο έρωτα, το λες θαυμασμό, το λες στεγνή κάβλα για μια μιλφάρα; Ό,τι και να ήταν, οφειλόταν στο ποτό και στο γεγονός ότι είχα να μυρίσω γυναίκα τουλάχιστον 3 χρόνια.

Οι ώρες κυλούσαν ευχάριστα. Για εμένα τουλάχιστον. Είχα γίνει τόσο κουνουπίδι από το αλκοόλ που ήμουν σίγουρος ότι την καταγοήτευσα όταν της πρότεινα να τραβήξουμε μια σέλφι όπου οι αστράγαλοί της θα ήταν πίσω από τα αυτιά της, ενώ θα έκανα το σήμα της ειρήνης μέσα στο αιδοίο της.

Ίσως είχα περισσότερη αυτοπεποίθηση απ’ όση χρειαζόταν και την τρόμαξα. Από την άλλη μπορεί να έχει συνηθίσει να έχει αυτή, τη θέση ισχύος στις σχέσεις. Το μόνο σίγουρο, είναι ότι έφυγε από το μαγαζί με τη ρουτίνα γυμναστικής που της χάρισε το απόλυτο δεκάρι στους Ολυμπιακούς του Μοντρεάλ το 1976. Η παλιοανάφτρα. Ήθελε να τη διεκδικήσω. “Game on, ομορφούλα”, σκέφτηκα. Ας παίξουμε λοιπόν.

Τότε πήρα απόφαση να παραιτηθώ από το punchline.gr και να κυνηγήσω το μεθυσμένο ανεκπλήρωτο ερωτά μου. Αυτή τη στιγμή το ηλιοβασίλεμα στην Αριζόνα, μοιάζει με επίγειο παράδεισο. Ειδικά όταν συνδυάζεται με την ελευθερία που σου δίνουν τα convertible όταν ξεχύνονται στη λεωφόρο, τη μυρωδιά του γνήσιου μουσακά μπέργκερ και την αγάπη της πιο ευλύγιστης Ρουμάνας στην ιστορία των gymnastics.