Το άρθρο περιέχει SPOILERS

Είχα κάνει ένα μεγάλο λάθος. Είχα χωθεί οικειοθελώς σε μία σεξουαλική και συναισθηματική φυλακή. Γνώρισα μία όμορφη κοπέλα, αγνόησα όλα μου τα ένστικτα που ούρλιαζαν “τρέχα μακριά. Μην βάλεις καν παπούτσια”, και την προσέγγισα. Αυτό που δεν περίμενα, ήταν να δεχθεί να βγούμε. Και σίγουρα δεν περίμενα να ξαναβγούμε. Για 11 γαμημένα χρόνια.

Κατάλαβα το λάθος μου όταν η κοπέλα μου ανακοίνωσε ότι είναι vegan, κράχτης σε club, και κλειτοριδική. Επιχείρησα να δραπετεύσω αμέτρητες φορές. Δοκίμασα αρχαίες τεχνικές για να την κάνω να με παρατήσει. Έκλαιγα μετά το σεξ, είχα πονοκέφαλο πριν το σεξ, και έκλανα κατά την διάρκεια. Φυσικά και δεν θα ήταν τόσο εύκολο. Με είχε καταλάβει και ως εκδίκηση με έπαιρνε μαζί της για ψώνια. ΚΑΛΛΥΝΤΙΚΩΝ.

Στην συνέχεια, έγινα πιο επιθετικός. Έτρωγα κρέας μπροστά της, κατουρούσα στο δέντρο της αυλής μας, και σκότωσα τον σκύλο της. Περίμενα να δουλέψει, αλλά ο βασανιστής της χούντας δεν ενέδωσε. Ήμουν αναγκασμένος να καταφύγω στην λύση έκτακτης ανάγκης.

Το σχέδιο

Πριν έντεκα χρόνια, έκανα μία επένδυση. Πήρα την τότε φρέσκια κοπέλα μου, την έσειρα μέχρι τον κινηματογράφο, και την σύστησα στους super ήρωες, και συγκεκριμένα στον Iron-Man. Λίγο το χίπικο μουσάκι του, λίγο ο ασταμάτητος σαρκασμός του, λίγο το λικέρ που έχυσα στα pop-corn της, η κοπέλα μου δέθηκε συναισθηματικά με φανταστικούς χαρακτήρες. Έκτοτε, δεν χάσαμε ούτε μία πρεμιέρα ταινίας της Marvel. Χτίζαμε το 4ο εξοχικό του Kevin Feige και δε με πείραζε καθόλου. Το μεγαλειώδες πλάνο απλευθέρωσής μου από τον ζυγό είχε ξεκινήσει.

Εφαρμογή σχεδίου

Βλέποντας το Infinity War, με πήρε ο ύπνος. Την κοπέλα μου τα κλάματα. Όταν ο Spiderman έγινε τροφή για swiffer και η μύξα έφτασε στη ρώγα της, ήξερα πως το σχέδιο δούλευε στην εντέλεια. Το γυαλί είχε ραγίσει και έναν χρόνο αργότερα θα ήμουν ελεύθερος.

Αφού για 365 μέρες, την τάιζα κοκορέτσι και επαναλήψεις ταινιών της Marvel με reaction youtube videos και θεωρίες για όλους τους χαρακτήρες, πήγαμε να δούμε το Avengers: Endgame. Ήμουν έτοιμος, σίγουρος και μερακλής. Είχα διαβάσει όλα τα spoilers, είχα πάρει καραμελίτσα για το λαιμό και παυσίπονα για το ξύλο.

Η ταινία ξεκίνησε με υπερβολικά αργό ρυθμό, γιατί μάλλον οι σκηνοθέτες με σιχαίνονται. Μαζί με τους πρωταγωνιστές, έκλαιγα κι εγώ, καθώς έβλεπα την ελευθερία μου να χάνεται μπροστά στα μάτια μου.

Λίγα λεπτά αργότερα, ήρθε η πρώτη μου στιγμή να λάμψω, όταν ο Thor αποκεφάλισε τον Thanos κι εγώ το ψιθύρισα στο αυτί της 3 δευτερόλεπτα νωρίτερα. Ο mad Titan έχασε το κεφάλι του, αλλά εγώ το γλίτωσα οριακά. Τα μαθήματα pilates επιτέλους απέδωσαν.
Επίσης, πρόλαβα να ανακοινώσω την επιστροφή του Ant-Man, το America’s Ass, και τον χοντρό Thor. Απέτυχα να αποφύγω 1 κουτουλιά, 2 δεξιά uppercut, και μισή γονατιά στα αρχίδια. Όμως, κατάφερα να αποκαλύψω τον θάνατο της Black Widow παρότι το στόμα μου ήταν γεμάτο τα σπασμένα δόντια μου. Δυστυχώς, αδυνατούσα να φωνάξω ότι ο Captain America θα σηκώσει το Mjolnir, καθώς ήμουν απασχολημένος επαναφέροντας την ρώγα μου στην αρχική της θέση.

This is the Endgame

Η τελευταία πράξη της ταινίας, όμως, ήταν ο λόγος για τον οποίο εργαζόμουν τα προηγούμενα 11 χρόνια. Όλα τα spoilers αποτελούσαν έναν ευγενικό πρόλογο, έναν αντιπερισπασμό για την κυρίως επίθεση.

Στάθηκα όρθιος μπροστά στον προτζέκτορα με την σκιά μου να στέκεται δίπλα στον Thanos και ούρλιαξα:
“Ο Tony κλέβει τα πετράδια, εξαφανίζει τον Thanos και πεθαίνει. Στην κηδεία του το ολόγραμμά του θα κάνει callback στην ατάκα της κόρης τους “I love you 3000” και θα χεστείτε στο κλάμα. Ο Captain θα επιστρέψει τα πετράδια στο παρελθόν, αλλά θα μείνει  με την Peggy, γιατί fuck you. Νέος Captain America ο Falcon.”
Επιτέλους, τα μαθήματα ταχυγλωσσίας απέδωσαν.

Η κοπέλα μου σηκώθηκε, με κοίταξε στα μάτια και προτού χτυπήσει τα δάχτυλά της, ψιθύρισε:
“You should have gone for the head”.

Επίλογος

Βρίσκομαι σε μία εντατική μονάδα, διασωληνωμένος μέχρι και στις πατούσες. Κανείς δεν με έχει επισκεφτεί από τη μέρα που ξύπνησα. Ούτε καν οι νοσοκόμες. Δεν θυμάμαι πολλά και μου λείπει η γεύση στερεής τροφής. Παρόλα αυτά, δε μπορώ να αγνοήσω αυτό το αίσθημα χαράς που με διακατέχει κάθε φορά που βλέπω δίπλα μου μία βαλίτσα με όλα μου τα ρούχα, κομμένα στη μέση.