Όπως μπορεί και να γνωρίζετε, εκτός από επιστήμονας και κωμικός, είμαι και πρεζάκι. Δεν κάνω ηρωίνη και μετά καταρρίπτω την κλασική μηχανική, πέφτοντας και μην πέφτοντας ταυτόχρονα. Εννοώ πως εθίζομαι εύκολα. Είτε μιλάμε για τζόγο, είτε για αλκοόλ είτε για αιδοίο. Είμαι κάτι σαν τον Charlie Sheen με λιγότερα λεφτά, λιγότερη αυτοπεποίθηση και λιγότερα (ελπίζω) ΣΜΝ.

Έκανα το λάθος να ξαναπέσω στα βαριά καταναλώνοντας, για άλλα δύο εξάμηνα, αιδοίο σαν αντικαταθλιπτικό. Δεν δούλεψε την πρώτη φορά, οπότε τι μπορεί να πάει λάθος την δεύτερη; Αυτό σκέφτηκα και πήρα την απόφαση να τα κάνω όλα πάλι από την αρχή, λες και ζω στην αιώνια λούπα του Νίτσε. Ο επιστήμονας μέσα μου έλεγε στο πρεζάκι “Μην κάνεις το ίδιο πείραμα περιμένοντας άλλα αποτελέσματα. Είναι ηλίθιο. Σαν εκείνη την φορά που ήπιες 5 μπίρες και 10 σφηνάκια ρακόμελο και ξέρασες, και μια βδομάδα μετά το ξανάκανες. Απλώς, αυτήν την φορά, αντί να ξεράσεις από το στόμα, θα ξεράσεις από την καρδιά”. Βαθύ, μαλάκες μου; Για να δείτε ότι δεν είμαι μόνο για αστεία με κλανιές. Εδώ διδάσκουμε ζωή. Sad ζωή, αλλά ζωή. 

Πάμε να δούμε πως πήγε το πείραμα την δεύτερη φορά. Ο επιστήμονας μέσα μου θέλει να το αναλυσει σε νούμερα, γράμματα και περίεργα σύμβολα που δεν καταλαβαίνει, γιατί δεν είναι κανονικός επιστήμονας ακόμα.

“Έχοντας ξαναπάρει το αιδοίο σαν αντικαταθλιπτικό, νόμιζα ότι μπορώ να το ελέγξω”, είπε κάθε άνθρωπος πριν ξανακυλήσει. Ξεκίνησα παίρνοντας μια μεγάλη δόση ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Ενώ όλοι μου έλεγαν να μην το κάνω, εγώ έλεγα “έλα μωρέ, το ‘χω. Αυτή την φορά δεν θα έχει παρενέργειες”.

Στην αρχή, ήταν εξαιρετικό. Λειτουργούσε όντως σαν αντικαταθλιπτικό χωρίς εμφανείς παρενέργειες. Όμως, οι γύρω μου έβλεπαν τις ιδιες παρενέργειες με την πρώτη φορά. Φίλοι έλεγαν πως ήμουν όλη μέρα υπό την επήρεια. Εγώ, από την άλλη, ακόνιζα την βελόνα και καθάριζα το κουταλάκι για να βάλω στις φλέβες μου άλλη μια δόση αιδοίου που θα με ταξίδευε για ώρες. Δεν τους άκουγα. Είχαν βουλώσει τα αυτιά μου με νερό από μια ιδιωτική πισίνα στα Λουτρά Πόζαρ που είχα πάει με το αιδοίο, γιατί λεφτά υπάρχουν. Η κωμωδία πληρώνει. Άλλους, αλλά πληρώνει.

Οι παρενέργειες άρχισαν να εμφανίζονται σιγά σιγά. Όλο και περισσότερα σημάδια αρρώστιας έκαναν την εμφάνισή τους στον μικρό Μητσούλι. Στο πλίμ δηλαδής. Δεν ήταν κάτι σοβαρό, αλλά έτσουζε σαν να με είχε τσιμπήσει τσούχτρα με το πουλί της. Έχουν οι τσούχτρες πουλιά; Έχουν οι θηλυκές τσούχτρες πουλιά; Ιδού η απορία. Οφείλουμε να αναφέρουμε κάπου εδώ πως τώρα δεν έχω κάτι, και ο μικρός Μητσούλι είναι έτοιμος για νέες περιπέτειες. Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα. Δηλαδή στο έμπειρο.

Η μεγαλύτερη παρενέργεια την δεύτερη φορά ήταν η απώλεια χρημάτων. Η διατήρηση εθισμού σε αιδοίο είναι πιο ακριβό χόμπι και από την συλλογή αυτόγραφων του Χίτλερ για να σνιφάρεις πάνω τους κοκαΐνη Κολομβίας. Τα λεφτά έφευγαν σαν καπνός και ο καπνός έφευγε επίσης σαν καπνός. Ο εθισμός μου με έβαλε μέσα. Γκίγκιντι. Με τα ίδια λεφτά θα μπορούσα να πηγαίνω σε κάποια επαγγελματία μια φορά την εβδομάδα χωρίς εθισμούς και συναισθηματισμούς. Ίσως και με πρωκτισμούς...

Την πρώτη φορά, ξεσπούσα σε τυχαίους σπασμούς, ενώ αφροί έβγαιναν από το στόμα μου. Ήμουν σαν κάβουρας με επιληψία και κατάθλιψη. Είμαι σίγουρος πως το σύνδρομο στέρησης θα μου χτυπήσει πάλι την πόρτα σαν πεισματάρης ιεχωβάς. 

Όμως, από τα λάθη μαθαίνουμε. Από σήμερα ξεκινάω rehab, yoga και υπερβολική ποσότητα αυνανισμου. Από τον ένα εθισμό στον άλλον. Σαν ναρκομανής βάτραχος που πηδάει από εθιστικό νούφαρο σε άλλο εθιστικό νούφαρο, αλλά γενικά δεν πηδάει. Αυτό το κείμενο σημαίνει ότι καταλαβαίνω τα λάθη μου, τα βάζω όλα αυτά πίσω μου και προχωράω μπροστά στη ζωή σαν τηλεκατευθυνόμενο αυτοκινητάκι που κόλλησε ο μοχλός και πάει μόνο ευθεία. Επίσης, σημαίνει ότι είμαι ελεύθερος και κάθε θηλυκό που ήθελε να πάρει μια τζούρα ιδιοφυίας και παράνοιας μπορεί πλέον να το κάνει.

Να είστε καλά, να περνάτε χρόνο με τους φίλους σας και να προσέχετε μην βρεθείτε στον σκοτεινό κόσμο του αιδοιο-εθισμού. Μπρος μπιφορ χος.

Υ.Γ. Πως λέγεται μια κλανιά που βγαίνει από ένα αιδοίο; Επιτυχία. Μιας που σημαίνει ότι το άνοιξες τόσο πολύ με το πλις που μοιάζει με το σπήλαιο της Αλιστράτης στις Σέρρες.

Υ.Γ.2. Όπως είπα στην αρχή, μπορώ να γίνω σοβαρός και δεν είμαι μόνο για αστεία με κλανιές. Αλλά μην ξεχνάμε ότι είμαι ΚΑΙ για αστεία με κλανιές και τα κάνω και καλά. Φιλούμπες στα κωλομάγουλα ολονώνε.