Είμαι ο Κώστας. Το όνομά μου είναι πιο βαρετό από το ελληνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου στα down του. Δεν έχω γονείς, φίλους και λεφτά. Αυτό που έχω, είναι ιστορίες… Και καρκίνο!

 Πάνε επτά χρόνια που έλαβα τη διάγνωση από τον Τάκη τον γιατρό. Ήταν ένας γιατρός του έρωτα, όπως έλεγε. Ήμουν μικρός τότε και δεν καταλάβαινα τι εννοούσε, ούτε γιατί κάθε βράδυ έβαζε διαφορετικά, μικρά κοριτσάκια στην αυτοσχέδια σκηνή, που είχε κατασκευάσει στο μπαλκόνι του.

Μια μέρα που έπινε τον πρωινό καφέ του, φορώντας μόνο το λευκό εσώρουχό του, το οποίο είχε κιτρινίσει  επειδή αντανακλούσε τις ακτίνες του ήλιου και διότι το άλλαζε σε κάθε καταφατική απάντηση του ΚΚΕ , τον ρώτησα ποιο είναι το νόημα της ζωής. 
«Να γαμάς τσάμπα χωρίς προφυλάξεις και να μην πάθεις AIDS».

Δίστασα για λίγο, αλλά τελικά τον ρώτησα.

«Τι είναι AIDS;».
«Σύνδρομο Επίκτητης Ανοσοανεπάρκειας είναι μια νόσος του ανθρώπινου ανοσοποιητικού συστήματος που προκαλείται από τον ιό της ανθρώπινης ανοσοανεπάρκειας, δηλαδή το HIV. Η νόσος παρεμβαίνει στο ανοσοποιητικό σύστημα και παρεμποδίζει τη λειτουργία του, κάνοντας τα άτομα με AIDS περισσότερο πιθανά να αποκτήσουν λοιμώξεις που συνήθως δεν προσβάλουν τα άτομα με λειτουργικά ανοσοποιητικά συστήματα», είπε μια παιδική φωνούλα μέσα από τη σκηνή.
«Το κολλάς από τον καρκίνο», ψιθύρισε με σιγουριά ο Τάκης, σα να διάβασε την επόμενη ερώτησή μου και συνέχισε.
«Εσύ, Κώστα, έχεις καρκίνο».

 «Η κυρά Τούλα είχε κι αυτή καρκίνο στις ρώγες», μου έλεγε κάθε φορά που τρώγαμε σταφύλια, ο Μάρκος, ο αρχιτέκτονας. Δεν έδειχνε να ανησυχεί για την γυναίκα του. Μάλλον αν φας ξύλο από αυτούς τους σωλήνες που είχε για χέρια ο Μάρκος, σου φεύγει ο καρκίνος μαζί με τις ρώγες και τον αμφιβληστροειδή.

 Την συμπαθούσα την κυρά Τούλα. Η άλλοτε γοργόνα των Τεμπών ερχόταν συχνά επίσκεψη στις φυλακές μας κι έφερνε ταπεράκια με μπάμιες α λα κρεμ. Κάποτε ήταν όμορφη, γι’ αυτό δεν ήξερε να μαγειρεύει. Μία περίοδο προσπάθησε να γίνει νοικοκυρά, αλλά μαγείρευε σαν γαλλίδα σε αναπηρική καρέκλα. Ο Μάρκος ισχυριζόταν ότι αυτός ήταν ο λόγος που την μπούκωσε στις γροθιές. Δεν τον πίστευα, αλλά δεν του πήγαινα κόντρα ποτέ. Ήταν από αυτούς τους τύπους που όταν πέθανε ο Καζατζίδης, έκλαιγε, πίνοντας τσίπουρο με γλυκάνισο και χορεύοντας ζεμπεκιές με μουσική από τσιφτετέλι. Τον φοβόμουν!

 Είμαι ο Κώστας. Άνεργος, άστεγος, χωρίς τροφή, φίλους και αξιοπρέπεια. Δεν έχω τίποτα εκτός από ιστορίες.