Το καλό με τα ανύπαρκτα γραφεία του punchline.gr, είναι ότι έχουμε μεγάλο υπόγειο και εκεί μέσα κρύβονται θησαυροί όλων των ειδών. Εκεί βρήκε και ο λογοτεχνικός τυμβωρύχος μας, το παρακάτω ημερολόγιο, που δίνει φως σε ένα ιστορικό γεγονός.

Πρόκειται για ένα μυστήριο, που έχει ταλανίσει κυρίως συνομωσιολόγους, γιατί κανείς άλλος δεν ενδιαφέρεται. Χωρίς περαιτέρω καθυστερήσεις, πάω για κατούρημα κι έρχομαι να παραθέσω την αλήθεια.

Ορίστε, δεν άργησα. Φάτε το στη μάπα τώρα.

4 Ιανουαρίου 1953.

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

σήμερα άνοιξα επιτέλους τις πόρτες του δικού μου μαγαζιού. Ποιος να μου το έλεγε, πριν 20 χρόνια που κούρευα γαλατάδες στην Αστόρια, ότι θα ερχόταν η μέρα που θα άνοιγα το δικό μου μαγαζί με πίτες στην Ουάσινγκτον. Αλλά, τα καλά νέα δεν σταμάτανε εδώ. Με το που άνοιξα, ήρθε ένας νέος γερουσιαστής για λαντς (έτσι λένε δω το μεσημεριανό χωρίς τη σιέστα). Μου είπε τον έλεγαν Τζον, αλλά τον φώναζαν σαν τρία γράμματα. Παράξενοι Αμερικάνοι. Ακόμα δεν μπορώ να τους συνηθίσω. Παρήγγειλε τη σπεσιαλιτέ μου. Κολοκυθόπιτα. Ήταν μεγάλος φιλέλληνας. Μου είπε ότι γούσταρε φασολάδα, τον Παναγή Κουταλιανό, και τη γυναίκα μου τη Ρένα. Γελάσαμε πολύ, όταν είπε να την προσέχω να μη μου τη φάει άλλος και τον ρώτησα, αν εννοούσε την πίτα. Χαχαχαχαχαχμ, πολιτικοί. Αλλά κι εγώ του την είπα που δε μου άφησε φιλοδώρημα. Σιγά, μην τον άφηνα έτσι. Αυτός, με άφησε έτσι.

Τελοσπάντων ημερολόγιο,

Καληνύχτα για τώρα.

[...]

18 Σεπτεμβρίου 1961.

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

ο γιος μου έγινε σήμερα 8 χρονών. Έχω υποψίες βέβαια, στο κατά πόσο είναι δικός μου. Κυρίως, γιατί με τη γυναίκα μου είμαστε αδέλφια και το παιδί δεν έχει τα κλασικά χαρακτηριστικά που προκύπτουν από μια αιμομικτική γέννα.

Υπήρξα τυφλός στο τι συνέβαινε. Μπορεί να μου ξέφευγαν κάποια πράγματα, επειδή πουλούσα κολοκυθόπιτες στον Τζον και του συνπολιτικάντηδές του, που έγιναν τακτικοί πελάτες από τότε, πριν 8 χρόνια και 9 μήνες. (Ναι ξέρω, derivative twist, αλλά είμαστε στα 60s. Τη δική μου ιδέα, ξεπατίκωσαν οι σειρές του μέλλοντος.)

Ίσως φταίει που πλέον έχει πέσει η δουλειά και έχω αρχίσει να πίνω τα βράδια, δίνοντας φωνή στους δαίμονές μου και επιβεβαίωση στο φόβο μου, ότι ο γιος μου δεν είναι γιος μου. Μπορεί να έφταιγε που όταν τον έβαλα χθες το βράδυ για ύπνο και παραληρούσα για τις αναδουλειές, μου απάντησε με το αινιγματικό “μη ρωτάς τι μπορεί να κάνεις εσύ για τις κολοκυθόπιτές σου, αλλά τι μπορούν να κάνουν οι κολοκυθόπιτές σου για σένα”, και όλα ενώθηκαν μεταξύ τους, ο Τζον, οι πίτες, ο Κουταλιανός.

“Να πάνε να γαμηθούν οι πρόεδροι και τα νόθα τους”, είπα από μέσα μου, αποφασισμένος να πάρω εκδίκηση, μ’ ένα σχέδιο ειρωνικό και χαζό, σαν τη μοίρα μου.

Να δω πως θα του φανούν του μαλάκα οι πρόκες στο στομάχι.

Καληνύχτα ημερολογιάκι μου,

Τα λέμε αύριο. Μουτς’

[…]

23 Νοβέμπερ 1963. (μια μέρα μετά το θάνατο του 35ου προέδρου των Η.Π.Α, JFK ή για τους φίλους τρανς, Τζέφκα)

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

σήμερα είναι μια μαύρη μέρα. Από εκείνες, που την έχεις σχεδιάσει μεθοδικά, και συμβαίνει κάτι απροσδόκητο, και καταλήγεις να κάνεις bukkake στο σύμπαν.

Πριν 2 χρόνια και 2 μήνες, πήρα την απόφαση να σκοτώσω τον άνθρωπο που του σέρβιρα φαΐ, και αυτός σαν αντάλλαγμα, όχι μόνο δεν μου άφηνε φιλοδώρημα, αλλά μου γαμούσε τη ζωή κυριολεκτικά, με κάθε κολοκυθόπιτα που έτρωγε. Έτσι, αποφάσισα να δράσω. Θα δηλητηρίαζα, σιγά, σιγά τις πίτες του με πρόκες. Με τον καιρό η συσσώρευση σιδήρου θα οδηγούσε σε διάφορα προβλήματα υγείας όπως κίρρωση, διαβήτη και πάτο σουρωτήρι. Αχ, και να μουν από μια γωνιά να σε βλέπω, Κουταλιανέ wannabe, πως θα ένιωθες που έγινες διάτρητος ευρύπρωκτος. Αλλά, πότε κέρδισα στη ζωή, για να συμβεί και τώρα;

Ήταν όλα στρωμένα κι έτοιμα. Ο Τζον μέσα στο κονβέρτιμπολ, έτοιμος για έκρηξη σούφρας, ωσάν κινέζικο βεγγαλικό.

Και λίγο πριν την έκρηξη του Κωλοζούβιου, πάει ένας μαλάκας και του τη φυτεύει στο κεφάλι.

Άντε γαμηθείτε, κωλοαμερικάνοι με τα όπλα σας. Παλεύουμε οι μεροκαματιάρηδες να πάρουμε εκδίκηση με τακτ, και έρχεστε και βαράτε στο κεφάλι σαν αρτάνγκαλοι. Εγώ τον έφαγα, όχι εσείς.

Πάω να σκοτώσω την οικογένειά μου και επιστρέφω Ελλάδα. Κάτι ακούγεται ότι θα έρθει δικτατορία σε 4 χρόνια. Καλύτερα χούντα κι ανοιχτά παράθυρα, παρά να μας γαμάνε τις γυναίκες.

Αντίο για πάντα.