Ονόματα. Δημιουργήθηκαν για να μας φωνάζουν και να γυρνάμε πίσω. Σαν boomerang με ακοή. Η ιδέα αναπτύχθηκε πριν η ανθρωπότητα ανακαλύψει πως όλοι γυρίζουν αν τους φωνάξεις “μαλάκα”.

Το όνομα και η φάτσα σου είναι τα 2 πράγματα που ταυτίζονται πλήρως με την ύπαρξή σου, από τη μέρα που γεννιέσαι, αλλά ποτέ δεν επιλέγεις. Εκτός αν αποφασίσεις να γίνεις κομμώτρια. Τότε, αυτομάτως σε λένε Τούλα, Τασία ή Σάσα και έχεις την ίδια φάτσα με όλο τον υπόλοιπο κλάδο.

Αν όμως δεν γίνεις κομμώτρια και η μάνα σου δεν ήταν μεγάλο ρέμπελο, τότε κατά πάσα πιθανότατα, έχεις το βαρετό όνομα κάποιου προγόνου σου. Σου δόθηκε για να χαρεί ο παππούς που δεν ήταν ο μόνος που έτρωγε bullying, επειδή τον έλεγαν Αρχίδαμο.

Αν ο πατέρας σου ήταν αρκετά εγωκεντρικός και ταυτόχρονα είχε αποφασίσει να σε παρατήσει όταν θα ήσουν 5, σου έδωσε το δικό του όνομα, προσθέτοντας ένα Jr., στο τέλος, ώστε να διεκδικήσει τμήμα των εσόδων, σε περίπτωση που γίνεις διάσημος όταν μεγαλώσεις. Ευτυχώς, δεν έγινες. Και δεν πρόκειται. Σταμάτα να ελπίζεις, Μπάμπη Jr.

Αν η μάνα σου ήταν όντως μεγάλο ρέμπελο, τότε είσαι μαχητής της ζωής, καθώς μάλλον κατάφερες να επιβιώσεις, ενώ αυτή ήθελε να σε σκοτώσει. Ή δεν είχε λεφτά για να πάει σε κλινική, και ο γκόμενός της δεν κλωτσούσε δυνατά. Συγχαρητήρια, μικρέ Chuck Norris.

Θέλοντας να αλλάξω τον κόσμο προς το καλύτερο, όταν έτυχε να τελειώσω εντός της τότε κοπέλας μου, αποφάσισα πως το δικό μου παιδί δεν θα πέσει θύμα bullying λόγω του ονόματος προγόνου του, αλλά λόγω του δικού μου, αρρωστημένου χιούμορ. Ενώ, η μελλοντική όχι γυναίκα μου έκλαιγε, εγώ σχεδίαζα mind maps. Προκαλούσα τον εγκέφαλο μου να πραγματοποιήσει τις απαραίτητες συνδέσεις ασύνδετων δεδομένων, ώστε να καταλήξω στην βέλτιστη διαδικασία ονοματοδοσίας ενός ζυγωτού.

Επιχείρησα να χρησιμοποιήσω τυχαία αντικείμενα ως πηγή έμπνευσης, αλλά θεώρησα πως ο μικρός Τασάκις και η γλυκιά Πιγκάλ δεν διέθεταν την απαραίτητη ποσότητα χριστιανισμού. Συνέχισα με hobbies, όμως ο Bungee jumping και η Ψάρεμα έπεσαν θύματα veto από την μελλοντική -“δεν θέλω να σε ξαναδώ μπροστά μου, παλιομαλάκα”- γυναίκα μου. Αποφάσισα να γίνω δημιουργικότερα δημιουργικός, αφού πρώτα διέγραψα το όνομα “Veto” από το μυαλό μου.

Έσπρωξα στην άκρη την δακρυσμένη κοπέλα μου, σηκώθηκα από το παγκάκι, έφυγα από το πάρκο ανταλλάσσοντας high-five με το παιδάκι που μας έβλεπε να κάνουμε σεξ την τελευταία ώρα, και πήγα σπίτι.

Άνοιξα την τηλεόραση, γιατί, σύμφωνα με έρευνες, η παθητική θέαση ανούσιων εκπομπών ενεργοποιεί και το υπόλοιπο 90% του ανθρώπινου εγκεφάλου. Μετά από 20 λεπτά διαφημίσεις, ξεκίνησε η εικοστή τέταρτη αγαπημένη μου ταινία. Κόναν ο Βάρβαρος.

Αναλογίστηκα πόσο επαναστατικό θα ήταν να ονόμαζα τον γιο μου Τεστοστερόνη και κατέληξα πως ο κόσμος δεν ήταν έτοιμος. Προσπάθησα να φανταστώ έναν πλανήτη όπου θα είχα την δυνατότητα να αποκαλέσω το παιδί μου “Έκτρωση”. Απέτυχα και άλλαξα κανάλι. Χιόνια…

4 μήνες αργότερα, η γλυκιά “εννοείται είναι δικό σου το παιδί” γυναίκα μου έφερε στον κόσμο την χαριτωμένη ALTER μας.

Και ζήσαμε εμείς καλά και η κόρη μας όχι, γιατί όντως ήταν δικό μου παιδί. Και όπως κι ο πατέρας της, ήρθε πρόωρα κι έφυγε γρήγορα.

Προς τιμήν της, ονόμασα το επόμενο παιδί μου, RIP, και λόγω του ονόματος ήμουν αναγκασμένος να μην του επιτρέψω να γεννηθεί.

Και ζήσαμε εμείς καλά και το παιδί μας όχι.