Ήταν γύρω στις έξι το απόγευμα, όταν έφυγα από το κολυμβητήριο με τον μικρό. Για άλλη μια φορά είχε κατακτήσει το χρυσό μεταλλείο, το πέμπτο του συγκεκριμένα, στο πανελλήνιο εφηβικό πρωτάθλημα κολύμβησης. Από μωρό ενδιαφέρονταν για το υγρό στοιχείο. Παρακολουθούσε παθιασμένα αγώνες κολύμβησης, water polo και wet t-shirt contests.

Είναι ο μόνος στην οικογένεια που έχει ταλέντο στην κολύμβηση, καθώς η μόνη επαφή που έχουμε οι υπόλοιποι με το νερό είναι τα river parties του χωριού μου. Δεν έχουμε ποτάμι κι έτσι γεμίζουμε φουσκωτές πισίνες με τσίπουρο.

Επιστρέφοντας στο σπίτι, η σκέψη μου πήγε στην ημέρα της γέννησης του, 15 χρόνια πριν. Γεννήθηκε με ένα ξεχωριστό χαρακτηριστικό. Φορούσε  ένα σκουφάκι κολύμβησης.

Ήταν ξημερώματα. όταν η γυναίκα μου κι εγώ επιστρέψαμε από φιλική επίσκεψη. Ήμασταν καυλωμένοι. Η γυναίκα μου ήταν έγκυος. Όπως και το διαμέρισμα που μέναμε, η γυναίκα μου ήταν στον πέμπτο. Παρόλα αυτά, όποτε κάναμε σεξ, φορούσα προφυλακτικό. Ίσως δεν ήθελα να κάνω facial στο αγέννητο παιδί μου. Ίσως, πάλι, δεν ήθελα να λερώσω το περιβάλλον που μεγάλωνε και να μυρίζει για εννιά μήνες σπέρμα. Αρχικά, η γυναίκα μου δεν έδειχνε να ενοχλείται. Κάτι, όμως, αλλάξει.

Έχοντας ασπαστεί τον Ινδουισμό, της άρεσε το ρίσκο, ζούσε την ζωή της στα τσάκρα. Έτσι, όταν μου είπε να μην χρησιμοποιήσω προφυλακτικό εκείνη την φορά, δεν ξαφνιάστηκα. Συμφώνησα, και με την δικαιολογία πως έπρεπε να πιω λίγο νερό πήγα στην κουζίνα και φόρεσα ένα προφυλακτικό durex φράουλα. Κάναμε παθιασμένο σεξ.

Τελειώνοντας, ήρθα αντιμέτωπος με κάτι τρομακτικό. Πιο τρομακτικό και από όταν παρουσιάστηκα στον στρατό. Πιο τρομακτικό και από όταν έμαθα ότι η κολλητή μου έγινε vegan. Πιο τρομακτικό και από όταν έχεσα σε τουαλέτα καφετέριας και συνειδητοποίησα πως είχε χαλασμένο καζανάκι. Το προφυλακτικό δεν βρισκόταν πάνω στο πέος μου. Η γυναίκα μου κοιμήθηκε ικανοποιημένη και εγώ ανήσυχος. Την επόμενη μέρα της είπα την αλήθεια. Επιχείρησε μάταια να το βγάλει. Το προφυλακτικό όπως και η παρθενιά της, είχε χαθεί για πάντα.

Η σκέψη της χαμένης καπότας με βασάνιζε καθημερινά. Που να βρίσκεται άραγε; Είχε χάσει τον δρόμο της και ήταν καταδικασμένη να περιπλανιέται αιώνια στον κόλπο της γυναίκας μου; Φανταζόμουν το προφυλακτικό μου να ψάχνει τον δρόμο της εξόδου τρομαγμένο και μετανιωμένο που δεν άφησε κάποια σημάδια για να μην χάσει τον δρόμο. Αυτός ο latex Κοντορεβυθούλης ήταν καταδικασμένος να περιπλανιέται αιώνια στον ατέρμονο κύκλο της ζωής και τον κόλπο της γυναίκας μου.

Στον υπέρηχο, ο γυναικολόγος μας ανακοίνωσε πως το κεφάλι του παιδιού ήταν εξαιρετικά λείο και γυαλιστερό. Σκέφτηκα πως ήταν λογικό. Το παιδί πήρε από τα γονίδια μου. Θα κατέληγε φαλακρός πριν τα 20. Θα γεννιόταν με φαλάκρα. Καθησύχασα την ανήσυχη γυναίκα μου, της έκανα ένα ποδόλουτρο για να ηρεμήσει, και όλα κύλησαν ομαλά.

Τέσσερις μήνες μετά, ένα κρύο βράδυ του Οκτώβρη, είχε έρθει επιτέλους η στιγμή της γέννας. Το παιδί θα ερχόταν στον κόσμο με καισαρική.

Μια περίεργη μυρωδιά γέμισε την αίθουσα. Άρωμα φράουλας σε συνδυασμό με την μυρωδιά του αμνιακού υγρού κυριαρχούσαν στο δωμάτιο της κλινικής και ξαφνικά φάνηκε το κεφάλι του γιου μου.

Μείναμε άφωνοι. Το χαμένο προφυλακτικό ήταν πλέον στο κεφάλι του παιδιού μου. Αγκάλιαζε αρμονικά το κρανίο του σαν ένα κόκκινο σκουφάκι κολύμβησης. Αγκάλιασα τον γιο μου στοργικά κι έπειτα έπλυνα τα χέρια μου, κυρίως γιατί η μυρωδιά από το latex δεν είναι καθόλου ευχάριστη. Οι γιατροί κατάφεραν να αφαιρέσουν το σκουφάκι, μα η μυρωδιά είχε μείνει, για να θυμίζει για πάντα το προφυλακτικό που μεγάλωσε μαζί με το παιδί μας.

Αυτή είναι λοιπόν η ιστορία του γιου μου. Ένα ταλέντο στην κολύμβηση. Ο επόμενος Michael Phelps, όπως λένε οι προπονητές του.

Φτάσαμε στο σπίτι και το παιδί πήγε για ύπνο χαρούμενο αγκαλιά με το χρυσό του μεταλλείο. Λίγο αργότερα, πριν κοιμηθώ κι εγώ, το αγκάλιασα, το φίλησα στο μέτωπο και έτρεξα να  πλύνω τα δόντια μου.

“Απαίσια η γεύση του latex φράουλα” σκέφτηκα.

Υ.Γ. #riverpartyκαιπισίνεςμετσίπουρα