Μια φορά κι έναν καιρό, όταν ο Λάνθιμος μόνταρε ακόμα διαφημίσεις στο υπόγειο του πατέρα του και η Χρυσή Αυγή ήταν misspelling του golden-shower, είχα γενέθλια. Η μητέρα μου δεν είχε ιδέα τι τούρτα να αγοράσει. Έτσι, δεν μου πήρε καμία. Εγώ πάτησα τα κλάματα και αναποδογύρισα το φωτιστικό του σαλονιού, σαν άλλος Μικρός Νικόλας μετά από 5 γραμμάρια κοκαΐνης, πριν καταλάβω ότι τελικά μου έκανε πλάκα. Τελικά, πλάκα έγινε και η σοκολατίνα που προορίζονταν για εμένα και τις αρτηρίες του σογιού, καθώς κατέληξε στο πάτωμα και όχι στα δόντια μας.

Σήμερα, 20 χρόνια αργότερα, σε ένα παράλληλο σύμπαν στο οποίο είμαι παντρεμένος με την Cara Delevigne και αναπαυόμαστε σε μια τρίπατη βίλα στη Σαντορίνη, η εικόνα του ιπτάμενου φωτιστικού χτύπησε το υποσυνείδητο μου κατακούτελα. Και αφού το ρεύμα το διαπέρασε και η λάμπα το πετσόκοψε, το συνειδητό μου κατάλαβε, σηκώθηκε και φώναξε: “Θα κάνουμε rave-party στο παιδί!»

Καταρχάς, χρειάστηκε να μεταφράσω στην Cara, μιας και η ανεπρόκοπη δεν έχει μάθει ακόμα ελληνικά. Μόνο να ξυρίζει το κεφάλι της ξέρει. Εν τέλει δέχθηκε. Είχε και ένα κονέ σε ένα αφτεράδικο στην Ίμπιζα και ανέλαβε τη διακόσμηση. Αμέσως έκλεισα το κατάλληλο catering. Τις «Λευκές Μύτες Α.Ε.», με στόχο να έχουμε τα απαραίτητα. Αναψυκτικά, κλαμπ-σάντουιτς, τούρτα και MD. Περιμένατε αστείο για την κοκαΐνη, ε; Μη μου στενοχωριέστε. Με τι νομίζετε ότι ζήτησα να πασπαλίσουν την τούρτα;

Με σαντιγύ, κοκάκιδες.

Αφού ολοκλήρωσα το τηλεφώνημα, έκανα μια μυτιά. Έπειτα, ανέβηκα πετώντας τους 5 ορόφους της σπιταρώνας μου, διέλυσα το πάτωμα της κορούλας μου και ούρλιαξα «ΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ RAVE PART;», για να εισπράξω μια παντόφλα στο κούτελο και ένα:
«ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΠΑΤΩΜΑ ΠΟΥ ΣΠΑΣ, ΡΕ ΜΠΑΜΠΑ. ΠΟΤΕ ΘΑ ΚΟΨΕΙΣ ΤΗΝ ΚΟΚΑ;»

Έπειτα, μου έκανε high-five με την άλλη παντόφλα. Εγώ έκανα μόνο five, γιατί high ήμουν από το μήνα του μέλιτος.

Όταν έφτασαν τα γενέθλια, τα πάντα ήταν έτοιμα. Το παλάτι μας είχε μετατραπεί στο πιο φασιοναϊκονίστικο ρειβόκλαμπο της χρονιάς, ξέχειλο από απαστράπτουσες προσωπικότητες της show biz, επιληπτικά φώτα και μπαλόνια. Αλκοόλ δε σερβίραμε, καθώς δεν θέλαμε να μπλέξουμε και αυτό στα κοκτέιλ μας. Άλλωστε, είναι γνωστό ότι η μαρμελάδα φράουλα ταιριάζει γάντι με λίγο ecstasy. Σόρυ, ο χυμός εννοούσα. Τσεκάρετε το podcast πάντως.

Άλλο ένα μεγάλο πλεονέκτημα των παιδικών rave-party είναι η διαχείριση των ενοχλητικών γονέων των φίλων του παιδιού σου. Ποιος έχει όρεξη για smalltalk όταν σχεδόν δεν νιώθει τη μύτη του το κεφάλι του από τη μουσική; Ποιος θα τολμήσει να γκρινιάξει όταν σε δει να χορεύεις σαν τον Ψαλιδοχέρη;  Και κυρίως, ποιος θα τολμήσει να σχολιάσει την τούρτα, όταν σε κάθε όροφο είναι πασπαλισμένη και με διαφορετική αιτία κάθειρξης;

Αφού ντρίμπλαρα μερικά ζευγαράκια που χόρευαν μακαρένα Trance Remix (το κανονικό, απλώς μεταφρασμένο),  αποφάσισα, σαν καλός πατέρας, να ελέγξω αν η κορούλα μου συνέχιζε να αναπνέει.

«Cara, είδες το παιδί;»
«Κάπου στα αριστερά του mosh-pit, πετούσε μπαμπάδες στο κεφάλι του θείου Σπύρου!».
Άξια σύζυγος.

Προσγειώθηκα στο κέντρο του pit και άρχισα να ψάχνω. Ξαφνικά, το βλαστάρι μου εμφανίστηκε, πετώντας στον αέρα 3 αγοράκια και μια μαμά που φώναζε κάτι για το Χριστό.
«Λες η Cara να ξαναμπέρδεψε τον George Lucas με την Ελένη Λουκά;» σκέφτηκα.
Η γονατιά στο στομάχι αγκαλιά, όμως, που μου έριξε το 7χρονο αγγελούδι μου ουρλιάζοντας «ΕΝΤ ΝΤΑΝΣ ΟΥΙΦ ΔΕ ΝΤΕΒΙΙΙΙΙΛ» δεν μου άφησε περιθώρια για άλλες σκέψεις, εκτός από τη χαρά της πατρότητας.

Οι υπόλοιπες αναμνήσεις δεν αξίζει να αναφερθούν. Το μόνο άξιο σημείωσης και υποσημείωσης είναι το χαμόγελο που έμεινε στο κοριτσάκι μας για 1 ολόκληρη ώρα μετά το τέλος του πάρτυ. Μέχρι να καταλάβει ότι ξεχάσαμε να πούμε στους καλεσμένους να φέρουνε δώρα.

Στην πραγματικότητα λοιπόν, ένα παιδικό rave-party δεν διαφέρει πολύ από ένα κανονικό. Και τα δύο χρειάζονται οργάνωση, υπομονή, επιμονή και πολύ-πολύ-πολύ καλό καθάρισμα μετά. Το κυριότερο βέβαια, είναι να το κάνεις για το παιδί σου και όχι για εσένα. Αλλά από την άλλη, αν σκεφτείς ότι όλοι μας παραμένουμε παιδιά μέσα μας, ίσως και να έχουμε ένα παραπάνω ελαφρυντικό. Για το πάρτυ, όχι για να πληρώσουμε το catering με τα λεφτά της Μονόπολης. Αυτό δυστυχώς δεν λειτουργεί.