«Μαρία, ξύπνα το παιδί! Ήρθε το χαρτί!»

Αν είσαι άντρας και δεν δουλεύεις σε χαρτοπωλείο, μπορείς να αρχίσεις να πανικοβάλλεσαι. Κατά πάσα πιθανότητα, ήρθε η ώρα να υπηρετήσεις τη μαμά-πατρίδα. Την οποία δεν έχω ιδέα γιατί τη λέμε «μαμά» και όχι «γιαγιά», δεδομένης της ηλικίας της, αλλά ποιος είμαι εγώ για να πάω κόντρα στο κατεστημένο;

Έκανα λοιπόν ό,τι αρμόζει σε κάθε υποψήφιο φαντάρο. Ξύρισα μαλλί, άφησα μουστάκι και χώρισα την κοπέλα μου. Βιαστική κίνηση που αποδείχτηκε λανθασμένη, μιας και 5 λεπτά μετά θυμήθηκα το χειρότερο απ’ όλα:
Είχα δηλώσει Ειδικές Δυνάμεις.

Ξανασήκωσα το κινητό μου και προσπάθησα να επανορθώσω. «Ναι, σε αγαπάω, είσαι η μόνη γυναίκα που σκέφτομαι, θέλω να κάνω μάραθον όλο το Netflix μαζί σου. Επίσης, πρέπει να πάω για ψώνια και σε χρειάζομαι, γιατί οι κολλητοί μου δεν ψήνονται και η εναλλακτική της μάνας δεν με ψήνει ιδιαίτερα. Εκτός κι αν είναι η δικιά σου, οπότε γαμώ». Πέτυχε.

1η στάση: Οπουδήποτε, αρκεί να έχει χακί ρούχα, με το H&M να αποτελεί μια τακτική αρχή.

Διόρθωση μέσα σε 5 λεπτά από την είσοδο μας στο κτήριο: Οπουδήποτε, αρκεί να μην έχει ΚΙΤΣ χακί ρούχα.

Κατάληξη: Η λαϊκή της Μαρτίου. 5 μπλούζες για 5 ευρώ και 2 κιλά αγγούρια φίλε, δεν παίζεις με αυτά.

2η στάση: Παλεύοντας να σώσουμε την ντεκαντάνς της προηγούμενης επιλογής, σκεφτήκαμε να το αναβαθμίσουμε και να συνδυάσουμε ενδυματολογική και σωματική προετοιμασία. Έτσι, το πήραμε με τζόκινγκ μέχρι το κέντρο και αρχίσαμε το ψάξιμο για αρβύλες, χειμωνιάτικο μπουφάν και πρώτες βοήθειες, μιας και το κοντινότερο που είχαμε κάνει σε γυμναστική τον τελευταίο χρόνο ήταν οι 2 φορές συνεχόμενου σεξ μετά το τελευταίο επεισόδιο Game of Thrones.

Ψάξιμο από ‘δω, ψάξιμο από ‘κει, ψάξιμο παραπέρα, βρεθήκαμε στο μαγαζί ενός βασιλικού, χουντικού, και ταυτόχρονα νεοδημοκράτη παππού με στρατιωτικά είδη. Τέτοια διάσπαση ταυτότητας είχα να ζήσω από τότε που άκουσα ότι το 0,5% των πρώην ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής ψήφισε ΚΚΕ (τι νομίζατε, μόνο με ταξικές αναλύσεις σειρών τερματίζουμε το πολιτικό χιούμορ;)

Παραδόξως, κατάφερα να το αντιμετωπίσω και να αγοράσω ένα αξιοπρεπέστατο ζευγάρι αρβύλες, και ένα όχι και τόσο αξιοπρεπέστατο μπουφάν από δεύτερο χέρι, καθώς και ένα κιλό αλάτι για να καθαρίσω το αίμα του πρώην ιδιοκτήτη του από το δεξί μανίκι.

Τελευταίες ώρες στην πόλη και, εκτός από την κρεατίνη και το τατουάζ «ήλιος της Βεργίνας», υπάρχει μονάχα ένα bullet point στη λίστα με τα ψώνια: Η θέληση μου να καταταγώ.

Δυστυχώς, σε όσα μαγαζιά κι αν κοιτάξαμε, δεν καταφέραμε να εντοπίσουμε αυτό το τελευταίο καλούδι. Έτσι, με συνοπτικές – στρατιωτικές θα έλεγε κανείς – διαδικασίες, ξαναχώρισα την κοπέλα μου, έβαψα μερικές πέτρες με μαύρη λαδομπογιά για να τις πετάξω πίσω μου, και άρχισα να τρέχω προς το ηλιοβασίλεμα και τον σταθμό των ΚΤΕΛ. Μακριά από τη πόλη, μακριά από την κοινωνία, μακριά από τους περαστικούς που πέτυχαν οι πέτρες μου και τώρα με κυνηγούσαν.

9 μήνες είναι, σύντροφοι. Θα περάσουν. Καλή λευτεριά!

Υ.Γ: Note to self, να θυμηθώ να ξαναδιαβάσω αυτό το κείμενο όταν actually έρθει η ώρα να καταταγώ στο στρατό. Προφανώς και το έγραψα λες και κατατάσσομαι αύριο, για χάρη της τέχνης και της συναισθηματικής εκμετάλλευσης σας.