Μεγάλη συζήτηση έχει προκληθεί στην ελληνική, ιντερνετική κοινότητα σχετικά με το χαρακτήρα του punchline.gr. Δεν είναι απλώς ένα site με κωμικά άρθρα. Έχει ιατρικές συμβουλές, έρευνες, διαστροφές, gossip, οδηγούς για θεματικό πορνό. Έλειπε όμως ένας ταξιδιωτικός οδηγός.

Αφορμή στάθηκε η επίσκεψή μου στη Σπάρτη. Η γενέτειρα του Λυκούργου, του Λεωνίδα και του φασισμού. Μαζί μου ήταν ο αυτιστικός αδελφός μου, ο Γιώργος. Πανέξυπνος, αλλά κοινωνικά αδέξιος. Είχε διαγνωστεί με σύνδρομο Asperger από την ηλικία των 5. Πλέον, στα 18 του, είναι εμφανής η υψηλή ευφυΐα του, η κοινωνική του αδεξιότητα και το δάχτυλο που έλειπε από το δεξί του χέρι. Αποτέλεσμα ενός ατυχήματος, κάποια καλοκαίρια πριν, όταν ένα καλοκαιρινό καμάκι πήγε πολύ άσχημα. Δυστυχώς ήταν καμάκι ψαροντούφεκου.

Ο Γιώργος δεν ήταν άνθρωπος που το έβαζε κάτω. Έχοντας επίγνωση της κατάστασης του, στράφηκε από μικρός στον προγραμματισμό. Τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα του προγραμματισμού και η απουσία αλληλεπίδρασης με ανθρώπους τον έκαναν πιο γαλήνιο και ήρεμο. Σύντομα τον ανακάλυψε η ΜΚΟ “Το μέλλον”. Μια ΜΚΟ που όπως οι περισσότερες χτίστηκε πάνω σε 3 άξονες: Έναν ευγενή σκοπό, ένα κοινό όραμα και μια κατασπατάληση κρατικών κονδυλίων.

Η ΜΚΟ “Το μέλλον” πίστευε ότι τα αυτιστικά παιδιά είναι το μέλλον σε έναν κόσμο που οι υπολογιστές αποτελούν ένα ολοένα και πιο σημαντικό κομμάτι του. Σε έναν κόσμο που η τεχνολογία συμμετέχει σε σε ολοένα και μεγαλύτερο κομμάτι των διαπροσωπικών μας σχέσεων. Σε έναν κόσμο που ο ανανάς στην πίτσα δεν εχει ποινικοποιηθεί ακόμα.

Καθιέρωσε το πρόγραμμα ΠΑΣΑ. “Πληρωμένη Αναψυχή Σε Αυτιστικούς”. Τα πρώτα πακέτα του προγράμματος έστελναν τους νέους με αυτισμό σε πόλεις της Ελλάδας γνωστές για την ανεκτικότητά τους στο διαφορετικό. Η πρώτη που επιλέχθηκε η Σπάρτη. Άγνωστο γιατί. Ίσως εκτιμήθηκε το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή δεν ξεπέρασε σε καμιά εκλογική αναμέτρηση το 15%. Ίσως το ότι οι Πελοποννήσιοι φημίζονταν πάντα για τον προοδευτισμό τους. Ή ίσως, οι πόλεις που δέχονταν αυτούς τους επισκέπτες απολάμβαναν την αντίστοιχη κρατική επιχορήγηση.

Το πρωί της πρώτης μέρας στην πόλη, αποφασίσαμε να επισκεφτούμε τα αξιοθέατά. Πρώτη επιλογή, το πάρκο της Ευαγγελίστριας και, κυρίως, το άγαλμα του Λυκούργου, του νομοθέτη της αρχαίας Σπάρτης. Ο Λυκούργος έμεινε στην ιστορία γιατί ήταν αυτός που καθιέρωσε τον στρατιωτικό προσανατολισμό της Σπαρτιατικής κοινωνίας. Χρήσιμο μάθημα για τον Γιώργο, που σε μια τέτοια κοινωνία θα ήταν περιθωριακός, δούλος ή, ακόμα χειρότερα, γιωτάς.

Στη συνέχεια, επισκεφτήκαμε το μουσείο της νεότερης Σπάρτης, όπου ο επισκέπτης μπορούσε να περιηγηθεί στην ιστορία της πόλης, από το 1834 μέχρι τις μέρες μας. Ο αδερφός μου ενθουσιάστηκε. Ήθελε πάρα πολύ να δει μια αποτύπωση της πόλης έξω από την στρατόκαβλη προϊστορία της. Περάσαμε την είσοδο του μουσείου. Μπήκαμε σε μια κενή αίθουσα. Ο Γιώργος κοιτούσε έκθαμβος. Πάντα τον συγκινούσε η μοντέρνα τέχνη. Βγαίνοντας από το μουσείο, με ευχαρίστησε που του έδειξα το πιο όμορφο μέρος της Σπάρτης.

Επόμενη στάση, μεγαλείο. Το σήμα κατατεθέν της Σπάρτης. Το άγαλμα του Λεωνίδα που στέκει αγέρωχο, στην οδό Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Δύο μεγάλοι άντρες. Δύο μεγάλοι losers. Δύο δάκρυα κύλησαν από τα μάτια του Γιώργου. Η αντίσταση του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες του θύμιζε τη δική του αντίσταση στον αυτισμό. Η δονκιχωτική άμυνα του Παλαιολόγου στην Κωνσταντινούπολη του θύμιζε τα δικά του όνειρα για καριέρα στον προγραμματισμό. Το κοντό φόρεμα που φορούσε ο Λεωνίδας, γνωστό και ως χιτώνας, του θύμιζε τα μπούτια σου Μαρία.

Δεν παραλείψαμε να περάσουμε κι από την Ακρόπολη της αρχαίας Σπάρτης. Τα σημαντικότερα μνημεία είναι το αρχαίο, ρωμαϊκό θέατρο, το ιερό της Χαλκιοίκου Αθηνάς και μια Βασιλική των μέσων Βυζαντινών χρόνων. Δυστυχώς από την τελευταία είχαν μείνει μόνο τα κόκκαλα. Κρίμα, φαινόταν ωραία γκόμενα στα νιάτα της.

Τελευταία μας στάση ήταν το μουσείο φωτογραφικών μηχανών. Ο Γιώργος όταν ήταν μικρότερος είχε ψύχωση με τις φωτογραφικές μηχανές. Απομνημόνευε τα μοντέλα τους και μάθαινε τις τεχνικές τους λεπτομέρειες. Αυτο του είδους η συμπεριφορά είναι κλασσική στα παιδιά με σύνδρομο Asperger. Λιγότερο κλασσική ήταν η επιμονή του να κυνηγάει όποιον τουρίστα με φωτογραφική μηχανή έβλεπε,προσπαθώντας να του την  πάρει. Ιδιαίτερη αδυναμία είχε στους Κινέζους. Και στα γυναικεία δάχτυλα. Ειδικά όταν κρατούσαν φωτογραφική μηχανή. Ή το πέος του.

Η μέρα έφτανε στο τέλος της, οπότε κι εμείς, κουρασμένοι από την ολοήμερη βόλτα μας επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο. Μπορεί να είχαμε κουραστεί, αλλά ήμασταν γεμάτοι από εμπειρίες, εικόνες και σκόνη από την Ακρόπολη. Σκόνη από το λίκνο της αρχαίας Σπάρτης. Θυμίζοντας μας πως ακόμα και οι μεγαλύτεροι πολιτισμοί γίνονται κάποτε σκόνη. Γιατί από τη σκόνη προερχόμαστε και στη σκόνη καταλήγουμε. Όπως ο Μαραντόνα.