Ονομάζομαι Κώστας και είμαι επιτυχημένος.

 Κάποτε ήμουν άστεγος, αλήτης και χάιδευα γάτες, αφού ζητούσα την συγκατάθεσή τους. Τώρα είμαι ένας σωστός πολίτης. Ψηφίζω Νέα Δημοκρατία, βλέπω τηλιόραση, και δικαιολογώ σεξιστικές και ομοφοβικές συμπεριφορές, γιατί αυτό το political correctness μας έχεις καταστρέψει, και πρέπει κάτι να κάνουμε που τόσα χρόνια δεν μας αφήνουν να καταπιέσουμε τους καταπιεσμένους… Συγγνώμη, ξέφυγα. Όπως θα έπρεπε να ξεφεύγει κάθε ενεργός πολίτης που αγαπάει την χώρα του και δεν θέλει να τον ελέγχουν με τσιπάκια και κεραίες με 5 σημεία G, και με μάσκες, ώστε να του αλλοιώσουν τον πολιτισμό, κάνοντάς τον να μοιάζει με ninja. Εδώ είναι Ελλάδα, κύριοι, δεν είναι Γιαπωνία. Συγγνώμη, ξέφυγα πάλι.

Ίσως να έχετε διαβάσει παλαιότερα αποσπάσματα από τα απομνημονεύματά μου, με εμπνευσμένους τίτλους όπως “Κώστας ο πεινασμένος: Τι είναι Aids;”, “Κώστας ο άνεργος: Τι γεύση έχει άραγε το πέος;”, και το προσωπικό μου αγαπημένο “Κώστος ο ορφανός: Είμαι ο Μπάτμαν σε άστεγο”. Ίσως και να μην τα διαβάσατε, γιατί είστε από αυτούς που τρώνε την προπαγάνδα του Netflix, και έχετε αλλοιωθεί από τους δρακανθρώπους που μας κυβερνάνε με τηλεπάθεια και αεροψεκασμούς μέσω εργαστηριακά μεταλλαγμένων κουνουπιών. 

Εν ολίγοις, ήμουν άστεγος και κατάφερα να μην είμαι. Χρειάστηκε ακατάπαυστη προσπάθεια, πειθαρχία, και πάνω από όλα, προσωπική ευθύνη. Είναι εύκολο να τα παρατάς όταν δεν έχεις δουλειά, οικογένεια, χρήματα, φαγητό, στέγη, φίλους, σκύλους, κονέ, παπούτσια, κάλτσες, εσώρουχα, δόντια, μαλλιά, νύχια, και ψυχική υγεία. Όμως δεν πρέπει. Οφείλεις να κατηγορήσεις τον εαυτό σου για όλα τα κακά και να ευχαριστήσεις την δυτική, πολιτισμένη κοινωνία που σου προσέφερε το δώρο του καπιταλισμού. Ε λοιπόν, αυτό έκανα.

Μία μέρα, ξύπνησα κάπου ανάμεσα στον εμετό και τα σκατά μου και αποφάσισα ότι θα αλλάξω την ζωή μου προς το καλύτερο. Περπάτησα λίγα μέτρα και ξάπλωσα δίπλα στα σκατά και τον εμετό του γείτονά μου, του Βαγγέλη του κλανιάρη. Καλό παιδί, αλλά λίγο δυσκοίλιο. 

Όταν ξαναξύπνησα, μετά από 2 μέρες, καθώς τα υγρά μπαταρίας ήταν νοθευμένα, ξαναποφάσια να αλλάξω την ζωή μου. Φόρεσα το καλύτερο χαρτόκουτό μου, μετακόμισα δίπλα στο μέγαρο μουσικής, πλύθηκα λίγο στον Θερμαϊκό, έφαγα μερικά μαύρα ψάρια, επειδή ΠΑΟΚ, και περίμενα. 

Όταν πια νύχτωσε, καλαμαριώτες και ανατολικοσυνοικιώτες συνέρρευσαν στο μέγαρο να παρακολουθήσουν το Φάντασμα της Όπερας, κάτι που εγώ βρίσκω παράλογο, καθώς πως σκατά παρακολουθείς ένα φάντασμα; Το αλείφεις με αλεύρι; Παρόλα αυτά, περίμενα την ευκαιρία μου… Λίγη ώρα αργότερα, την άρπαξα. 

Ήταν μία εύπορη κυρία με τα dior της και τα channel της. Εκτός από τα 2 της παιδιά, την Dior και τον Channel, κουβαλούσε μαζί και τον ανάπηρο άντρα της, που για να είμαι ειλικρινής, περισσότερο έμοιαζε με νεκρή σταφίδα, παρά με άνθρωπο. Βλέποντας μία μεσήλικη μιλφάρα να σπρώχνει ένα καρότσι, και να κουβαλάει 2 κακομαθημένα, αποφάσισα να βοηθήσω. Οπότε τους δολοφόνησα και τους έκλεψα.*

1 χρόνο αργότερα, κατοικώ ακόμη στην έπαυλή μου στο Πανόραμα, διοικώντας μία πολυεθνική που πουλάει Influencers. Η επιτυχία μου οφείλεται καθαρά στην προσωπική μου προσπάθεια, στην θέληση του Θεού, και στην πειθαρχία μου να στρώνω κάθε πρωί το κρεβάτι μου. Είμαι ο Κώστας ο πρώην άστεγος και νυν πετυχημένος. Είμαι ένα παράδειγμα προς μίμηση, ένας κομψός νέος με ψεύτικα, κατάλευκα δόντια, και implants στους κοιλιακούς… Και πλέον χαϊδεύω τις γάτες μου ακόμη και χωρίς την άδειά τους.

*Δεν σκότωσα τον Channel, γιατί με άφησε να πάρω τις πέρλες της μητέρας του και αυτός γονάτισε στο σοκάκι ουρλιάζοντας και κοιτώντας τον ουρανό. Τον λυπήθηκα, επειδή είμαι λίγο σεξιστής, και επίσης τι σκατά μπορεί να μου κάνει ένα πλούσιο παιδί που έχασε τους γονείς σε ληστεία ένα βράδυ δίπλα σε ένα θέατρο;