Θυμάστε εκείνο το θείο, τον οποίο πετυχαίνατε μόνο όταν καταδεχόσασταν να πατήσετε στο χωριό, και του οποίου οι πολιτικές απόψεις θα μπορούσαν να ρίξουν την πόρτα του Πολυτεχνείου χωρίς ούτε μισή ερπύστρια; Eγώ δεν τον είχα ποτέ.

Στην προσπάθεια λοιπόν να θεραπεύσω την έλλειψη θεραπείας για ένα ακόμα ψυχολογικό τραύμα (#white_boy), συνομίλησα με φίλους και αποστήθισα ποικίλες ατάκες, ικανές να κάνουν το φιλελευθερισμό και τη δημοκρατία να αρχίσουν το “American Teenager” και το ουίσκι.

Ωστόσο, υπήρξε μία η οποία χαράχτηκε στο μυαλό μου. O γάμος της 25χρονης ξαδέρφης μου με οδήγησε σε ένα γιδοχώρι της Πελοποννήσου και στον συνταξιούχο γεωργό και επαγγελματία μουστακοφόρο θείο Κώστα. Στο μοναδικό ουζερί του καταυλισμού χωριού, έπινα ούζο και προσπαθούσα να ξεχάσω τα μηδενικά megabyte μου και την πινακίδα «Δεν έχουμε Wi-fi, μιλήστε μεταξύ σας», που είχε κρεμάσει ο 15χρονος, φασαίος εγγονός του μαγαζάτορα δίπλα στην Παναγιά Σαραντασκαλιωτισσα. Εκεί, άκουσα το μουστάκι του θείου Κώστα να θροΐζει σαν τα στάχυα που χάιδευε ο Russel Crow πριν πεθάνει στο «Μονομάχο» (η ταινία βγήκε το 2000 σάλτα και γαμήσου λίγο spoiler alert). Μετά το μουστάκι σειρά είχε το στόμα. Και το στόμα ξεστόμισε την εξής πρόταση:

«Στη χούντα κοιμόμασταν με τις πόρτες ξεκλείδωτες!»
(inserts sfinaki of ouzo in his larynx)

Όπως κάθε φυσιολογικός, μη-αφυπνισμένος νεανίας, συμφώνησα με ένα καταφατικό νεύμα και γέμισα το ποτήρι του θείου, ελπίζοντας σε μια σωτηρία, είτε από την θεία Κούλα είτε από τον ξάδερφο Κήρωσητουήπατος. Το μικρόβιο όμως είχε μπει, και εισχωρούσε βαθύτερα με κάθε επανάληψη της ατάκα από τους θαμώνες. Το ίδιο βράδυ πετάχτηκα ιδρωμένος από το κρεβάτι, καθώς εικόνες από ξεκλείδωτες εξώπορτες και πορτιέρηδες-φοίνικες ξεθώριαζαν από τη μνήμη μου.

Την επόμενη μέρα, προχωρώντας προς την πλατεία, κάθε κλειδαριά με κοιτούσε βαθιά στην ψυχή, θαρρείς και συνωμοτικά μου τραγουδούσε Χατζιδάκη. Φτάνοντας στο μαγαζί, είχα πια πειστεί. Η αλήθεια κρυβόταν κάπου εκεί έξω και εγώ έπρεπε να την βρω. Μην ρωτάτε «ποια αλήθεια;»

Η απάντηση είναι ξεκάθαρη.
Αυτή που μας κρύβουν.

Μπήκα σε forum αντιεμβολιαστών και οπαδών της επίπεδης Γης. Έψαξα σε μυστικά group ορκισμένων εχθρών του Vice, σατανιστών και ομάδων της άκρας δεξιάς (η ακροδεξιά είναι επίπεδη). Πλήρωσα τον κολλητό μου από 2ο έτος ΠΑ.ΜΑΚ., με 1 χρόνο Netflix., έμπειρους χάκερ για να ψάξουν στο Dark Web. Καθώς έκανα ένα διάλειμμα στο dod, τριπάροντας και παίζοντας Ναυμαχίες, γνώρισα τον χρήστη «SweetDaddyPatakos». Αφού τον διέλυσα σε ακριβώς 73 ματς – αυξάνοντας σε 2 τα πράγματα που τελείωσαν στο 73 – κανονίσαμε έναν καφέ στο μυστικό του καταφύγιο. Για λόγους προστασίας της έρευνας, όνομα και διεύθυνση θα παραμείνουν κρυφές.

Φτάνοντας, αντίκρισα μια επιβλητική, μεταλλική πόρτα. Πλησίασα και την έσπρωξα.
Ήταν ξεκλείδωτη.

Κατέβηκα τα σκαλοπάτια και μπήκα στο γραφείο του --------. Αφού συστηθήκαμε, μου έδωσε ένα φάκελο που αποκάλυπτε όλα όσα υποψιαζόμουν. Η Επταετία όντως προσέφερε ένα άπιαστο όνειρο στο λαό, και τον απόλυτο εφιάλτη στον κλάδο των κλειδαράδων. Μία χώρα με πόρτες πιο ανοιχτές κι από το Καλλιμάρμαρο. Μέσα στο φάκελο υπήρχαν έγγραφα, διαγράμματα και dick pics που αποκάλυπταν πώς ο κλάδος κατακερματίστηκε. Οι χουντικοί έκαναν πειράματα σε ανυπεράσπιστα αντικλείδια και ο SweetDaddyPatakos είχε ταλέντο στις οριζόντιες λήψεις. Και στις dick pics.

Κάτι δεν πήγαινε καλά.

Μέσα σε μια στιγμή, κατάλαβα πως η δίψα μου για αλήθεια με είχε τυφλώσει. Είχα μπει στο στόμα του λύκου. Τα σάλια του έσταζαν στο πρόσωπο μου κι εγώ τα περνούσα για ψιχάλες. Ευθύς σηκώθηκα, αλλά πριν προλάβω να κάνω βήμα, ο --- πετάχτηκε και, κραδαίνοντας ένα αντικλείδι, με μαχαίρωσε στο πάγκρεας.

«Κανείς δεν πρέπει να μάθει την αλήθεια», τον άκουσα να φωνάζει δραματικά καθώς κατρακυλούσα στη λήθη και στο πάτωμα. Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι ο ήχος πολλών βημάτων, μια φωνή να ουρλιάζει «ΑΚΙΝΗΤΟΙ», και εμένα να κάνω τη φευγαλέα σκέψη πως οι ξεκλείδωτες πόρτες έχουν και τα μειονεκτήματα τους.

Έτσι, η αλήθεια διέρρευσε στον έξω κόσμο. Αν σας φοβίζει τόσο, μπορείτε ελεύθερα να την κλειδώσετε βαθιά στο υποσυνείδητο. Μέχρι να βρει ένα αντικλείδι.