Μια σειρά ταινοκριτικών με την εξής ιδιαιτερότητα: Ο κριτικός δεν έχει καμία πληροφορία για την ταινία πέρα από την υπόθεση και τη φωτογραφία προφίλ της στο imdb. Κοντρα στην δικτατορία του ορθού λόγου, αυτό το πείραμα λογου και τέχνης φιλοδοξεί να δώσει μια γροθιά στα μούτρα της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας που έχει πανικοβληθεί από μια απλή γρίπη. Αλλά και στα αδύναμα ανθρωπάρια που αδυνατούν να σχηματίσουν γνώμη για μια ταινία αν δεν την έχουν πρώτα παρακολουθήσει. Παντελονατες κριτικές και στιβαρές απόψεις για γνωστές κι άγνωστες ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου. Αντιστεκόμενοι στην παντοδυναμία της εικόνας αρθρώνουμε λόγο αιρετικό κι ανεξάρτητο, αρνούμενοι να επιτρέψουμε στα γεγονότα να επηρεάσουν την κρίση μας.

Μια ακόμα ταινία James Bond η οποία πραγματεύεται ένα αγαπημένο θέμα του Χόλιγουντ: Συνταξιούχοι πράκτορες που μετά τη σύνταξη επιστρέφουν στην ενεργό δράση. Δείχνοντας ανάγλυφα την κατάντια του σύγχρονου ανθρώπου: ένα τζάνκι της εργασίας, ανίκανος να βρει ουσία και νόημα σε οτιδήποτε δεν του βάζει ένα καταναγκαστικό πρόγραμμα απασχόλησης, ζητιανεύοντας λίγη αδρεναλίνη, αγάπη και συναισθηματική κακοποίηση σε οποιαδήποτε μίζερη θέση μισθωτής σκλαβιάς του ανατεθεί. Λησμονώντας τη διαχρονική αξία που είχε το εφάπαξ για κάθε συνταξιούχο, είτε ήταν άντρας ή γυναίκα: Η ευκαιρία για μια καινούργια ζωή, μακριά από τον σταθερό του σύντροφο, τα κακομαθημένα του μυξιαρικα και τα ψυχοφάρμακα για να τα αντεξει. Πλέον μπορούσε να φάει τα λεφτά του σε ένα ξεφάντωμα στην Ίμπιζα, σε μια εξωτική Ασιάτισσα, σε έναν λαδωμένο Λατίνο, σε μια ριξιά στη ρουλέτα ή στον ένδοξο θάνατο μετά από κατανάλωση ενός ακριβού κοκτέιλ speedball. 

Από αυτή την άποψη η ταινία κρίνεται σαν βαθιά αντιδραστική. Ωστόσο είναι κάτι που θα μπορούσε να συγχωρεθεί εάν οι παραγωγοί αποφάσιζαν να διορθώσουν το λάθος που έχουν επαναλάβει και στις προηγούμενες τέσσερις ταινίες. Φυσικά αναφέρομαι στην επιλογή του Daniel Craig στο ρόλο του James Bond. Έναν ηθοποιό που σηματοδότησε την μετάβαση από την ατόφια βρετανική αρρενωπότητα σε έναν καστανόξανθο ασπρουλιάρη που μοιάζει καταπληκτικά στον πρόεδρο Πούτιν. Ό,τι δεν κατάφεραν οι Ρώσοι στη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, το καταφέρνουν αναίμακτα με τα τελευταία James Bond. Tην καθιέρωση σαν sex symbol του άξεστου, βίαιου, που βρωμάει βότκα από χιλιόμετρα, Ρώσου άντρα. Η πλαστογράφηση των εγγράφων του Daniel Craig για να φαίνεται Βρετανός κι η, ξεκάθαρα πολιτική, επιλογή να μην πίνει βότκα στις ταινίες είναι κινήσεις που επιχειρούν να θολώσουν τα νερά. Αλλά ο Έλληνας δεν μασάει. Και πάντα θα αποκαλύπτει τους υπαλλήλους της Νέας Τάξης Πραγμάτων…

 Όσον αφορά την υπόθεση, στην αρχή της ταινίας βλέπουμε τον James Bond να ξεκουράζεται έχοντας εγκαταλείψει πλέον την ενεργό υπηρεσία όταν ένας παλιός του φίλος από τη CIA τον μπριζώνει να αναλάβει μια τελευταία αποστολή. Αυτή η αποστολη  τον φέρνει αντιμέτωπο μ’ έναν μυστηριώδη κακό που κατέχει μια νέα επικίνδυνη τεχνολογία. Οι σκηνές δράσεις είναι εντυπωσιακές, το σενάριο όσο χρειάζεται για να εξυπηρετήσει τις προαναφερθείσες σκηνές δράσης ενώ οι γυναίκες ως συνήθως δεν μας αφήνουν παραπονεμένους εκπληρώνοντας το σκοπό τους, που είναι η τέρψη του ανδρικού κοινού. Θεωρώ ωστόσο ότι η εικόνα ενός Ρώσου σαν θεματοφύλακα της ασφάλειας απέναντι στις νέες τεχνολογίες προκαλεί στον θεατή σύγχυση. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι είναι ευρέως αποδεκτό ότι το έθνος που έχει εξοντώσει περισσότερους ανθρώπους παγκοσμίως χρησιμοποιώντας την πυρηνική τεχνολογία, εξαιρώντας τη Βόρεια Κορέα, είναι η Ρωσία και μόνο η έγκαιρη αφύπνιση της Αμερικής μας έσωσε από έναν παγκόσμιο πυρηνικό όλεθρο.

Εν κατακλείδει η ταινία προτείνεται στους οπαδούς της Σοβιετικής Ένωσης κι όσους θεωρούν τον σημερινό της πρόεδρο σαν πρότυπο άντρα. Αν θέλετε να περάσετε ευχάριστα την ώρα σας και να ξεκλέψετε στιγμές από την περιπετειώδη καθημερινότητα ενός ειδικού πράκτορα, τότε ναι, έχετε επιλέξει την κατάλληλη ταινία. Ωστόσο όσοι από εμάς έχουμε γαλουχηθεί με την παραδοσιακή εικόνα του αρρενωπού James Bond, είναι αναμενόμενο να αισθανόμαστε λίγο, έως πάρα πολύ, απογοητευμένοι. Θεματοφύλακες μιας εποχής και μιας ηθικής που έχει περάσει ανεπιστρεπτί, με μόνη μας πατρίδα τα παιδικά μας χρόνια. Και τις παλιές ταινίες του κανονικού James Bond. Ό,τι τέλος πάντων κατάφερε να περισωθεί από την τιτάνια προσπάθεια της Νέας Τάξης Πραγμάτων να ποινικοποιήσει τα torrents, προσπάθεια που δεν φαίνεται να είναι ασύνδετη με την εξαφάνιση των παλιών καλών ταινιών του αυθεντικού πράκτορα της Mi6 που τόσο αγαπήσαμε. Στο όνομα μιας ψευτοπροοδευτικότητας και μιας ανεκτικής κουλτούρας που απειλεί να βυθίσει στον όλεθρο τις παραδόσεις της τελευταίας γενιάς γνήσιων αρσενικών.