Πως να αποβάλλεις τις τοξίνες καταναλώνοντας μόνο καπάκια από στυλό.
-Βάζουν στο φαγητό μας φυτοφάρμακα.
-Το νερό της βρύσης είναι δηλητήριο.
-Το εμβόλιo του παιδιού μου έχει κάτι που το βοηθάει να ζει; Τι ανοησίες είναι αυτές;
Αυτές είναι μερικές από τις φράσεις που θα ακούσετε να λένε χωρισμένες, εναλλακτικές γυναίκες στα 45 τους, όταν έχουν καταλάβει ότι γερνάνε και ότι η μπογιά τους δεν περνάει πια. Γιατί, τι είναι η μπογιά τους να περνάει; Πυρετός; Ίσως αν ήταν κίτρινος πυρετός…
Αυτό θα έλεγα αν με ρωτούσατε πριν ένα μήνα. Αντιδρούσα έντονα όταν άκουγα άλλους να εκθειάζουν επικίνδυνες, μη επιστημονικά τεκμηριωμένες, μεθόδους. Υποτίθεται ότι είχα αυτή τη στάση γιατί υποστήριζα τον ορθολογισμό. Μπούρδες. Τόσα ήξερα, τόσα έλεγα. Αυτό, όμως, που έζησα πριν λίγες μέρες στην Κορέα, μου άλλαξε όλη την κοσμοθεωρία. Δεν γίνεται να το ξεχάσω.
(Ο αρθρογράφος έπαθε αμνησία και τελικά το ξέχασε. Πρόλαβε όμως να μας μιλήσει για την εμπειρία του πριν από την αμνησία, και έτσι μπορούμε να σας την μεταφέρουμε εμείς, με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ακρίβεια).
Όλα ξεκίνησαν μόλις έφτασα στη Σεούλ. Με το που πάτησα το πόδι μου με το άλλο πόδι μου. Πάντα ήμουν άτσαλος και γοητευτικός. Με πρόσεξε μια χωριατοπούλα. Μου φώναξε κάτι στα κορεάτικα. Εγώ ντράπηκα και κοκκίνισα, γιατί ένιωθα ντροπή και είχε ήλιο. Την ρώτησα στα αγγλικά πως την λένε. “Rea” , μου είπε . Έπειτα, την ρώτησα στα κορεάτικα πως την λένε . Μου απάντησε , αλλά τα κορεάτικα ήταν πολύ δύσκολα. Ας πούμε ότι την έλεγαν “ΚοΡέα”.
Ήταν πολύ σαγηνευτική. Τόσο, που ό,τι κι αν έλεγε, φαινόταν απόλυτα σωστό. Με έκανε να ξυρίσω τα μούσια μου, να κόψω επαφή με τους φίλους μου, να χάσω κάθε ίχνος λογικής σκέψης. Περάσαμε 5 υπέροχα λεπτά μαζί . Ήταν τόσο τέλεια που ένιωθα ότι ο χρόνος κυλούσε απίστευτα γρήγορα. Θα ακουστεί γελοίο, αλλά μου φάνηκε σαν να ήταν μόνο 5 λεπτά.
Το βράδυ του 4ου λεπτού, το περάσαμε δίπλα σε μια λίμνη. Ενώ ήμασταν μέσα στα μέλια, γιατί από ό,τι φαίνεται στην Κορέα τα μελίσσια τους τα έχουν σε λίμνες, η ΚοΡέα αποφάσισε να μου πει το απόλυτο μυστικό της μακροζωίας.
Πριν αυτή τη ζουμερή λεπτομέρεια όμως, ας πάμε πίσω στο μεσημέρι του 4ου λεπτού. Είχαμε κάτσει σε ένα παραλιακό ταβερνάκι. Η ΚοΡέα παρήγγειλε φαγητό. Πήρε το αγαπημένο της. Σούσι με ρατσισμό. Δοκίμασα λίγο. “Ίου”, σκέφτηκα. Αυτό μέσα έχει ωμό ψάρι. Όταν βγήκαμε απ’ το μπάνιο, δοκίμασα και το σούσι. Καλό ήταν, αν και ήθελε λίγο ακόμα ρατσισμό. Το τι έφαγα εγώ έχει ελάχιστη σημασία Αυτό που έχει σημασία είναι ότι, ενώ απολαμβάναμε το φαγητό μας, η ΚοΡέα έλυσε τα μαλλιά της. Με θάμπωσε η ομορφιά της. Μου έκλεισε το μάτι. Με ενόχλησε λίγο, καθώς δεν μου αρέσει να μου ακουμπάνε τα μάτια. Δεν της το έδειξα για να μην στεναχωρήσω αυτόν τον άγγελο. Έτσι όμως έχασα το μήνυμα που προσπαθούσε να μου περάσει με αυτή την κίνηση.
Τα μαλλιά της τα κρατούσε ενωμένα με ένα στυλό. Αυτό μου έδειξε και το βράδυ, στη λίμνη. Το μυστικό της μακροζωίας είναι τα στυλό. Συγκεκριμένα, τα καπάκια από στυλό. Τα καταπίνεις και σου κάθονται στο στομάχι. Που όρεξη για τοξίνες μετά... Που όρεξη για ζωή... Έτσι, σιγά, σιγά οι τοξίνες εξαφανίζονται. Μαζί τους, εξαφανίζεται και το IQ σου. Αλλά τουλάχιστον η ΚοΡέα είχε ωραίο πισινό. Και δεν αντέχω άλλο, θα το πω . Εκείνο το μεσημέρι έφαγα κοτόπουλο με πατάτες. Ναι, πήγα μέχρι την Κορέα για να φάω κοτόπουλο με πατάτες. Δεν το παρήγγειλα καν. Το είχα φέρει σε ταπεράκι.
