Λιώνοντας τον πάγο. Μία ερωτική ιστορία ενός ανθρώπου με χιονάνθρωπο.
Την συνάντησα μία κρύα νύχτα του Αυγούστου. Ή τουλάχιστον μια νύχτα του Αυγούστου που εγώ κρύωνα. Η φωνή μου είχε κλείσει, οπότε φώναζα για να ακουστώ. Αυτή φορούσε ένα φουστάνι λευκό, σαν χιονισμένη βουνοπλαγιά, που θες να την αναρριχήσεις. Και ήθελα όντως.
Απ’ ότι έμαθα, την έλεγαν Αννούλα. Εγώ όμως τη φώναζα Χιονούλα, γιατί η φωνή μου είχε κλείσει, οπότε φώναζα για να ακουστώ. Πιάσαμε την κουβέντα και μου είπε πόσο πολύ της αρέσουν τα Χριστούγεννα. Πόσο απολαμβάνει να φτιάχνει χιονάνθρωπους, να ακούει γιορτινά τραγούδια, να κάνει fisting σε γαλοπούλες. Της είπα πως δεν είχα φτιάξει ποτέ χιονάνθρωπο και μου υποσχέθηκε πως φέτος με τα χιόνια θα φτιάξουμε έναν μαζί.
Με τις πρώτες χιονονιφάδες, την πήρα τηλέφωνο. Εδώ που τα λέμε, αφορμή έψαχνα. Ήθελα να χρησιμοποιήσω το νέο συνδρομητικό πακέτο που έβαλα. Δώσαμε ραντεβού στη χιονισμένη πλατεία. Στην αρχή, αγκαλιαστήκαμε και παίξαμε χιονοπόλεμο. Εγώ πέταξα τη χιονόμπαλα πριν αρχίσουμε, ως πρόωρος εκσφενδονιστής. Μετά της ζήτησα να φτιάξουμε τον χιονάνθρωπο που μου είχε υποσχεθεί. Δεν τη φώναξα Χιονούλα αυτή τη φορά, γιατί η φωνή μου είχε φτιάξει, και δεν χρειαζόταν να φωνάζω για να ακουστώ.
Ξεκίνησε να σμιλεύει το χιόνι με τα χέρια της. Ήταν εξαιρετική στο γλύψιμο, πράγμα που φυσιολογικά θα με άναβε πολύ, αλλά δυστυχώς ξέρω ορθογραφία. Είχε γυρίσει πλάτη, είχε σκύψει και το λευκό της φουστάνι είχε σηκωθεί τόσο που φαινόταν λίγο ο ποπός της. Εγώ αναρωτιόμουν γιατί φορούσε φουστάνι χειμωνιάτικα, κι εσείς αν αυτό που διαβάζετε θα εξελιχθεί σε τσόντα. Η απάντηση είναι ναι. Ναι, φορούσε φουστάνι, γιατί ήταν φτωχή και δεν είχε άλλο ρούχο.
Όπως κοιτούσα πίσω απ’ τη Χιονούλα, μαγεύτηκα. Ήταν λευκός, στρογγυλός και αγγελικά πλασμένος. Πρώτη φορά ένιωσα έτσι για χιονάνθρωπο. Πλησίασα και τον άγγιξα με τα ζεστά μου γάντια. Λίγα χιλιοστά χιονιού υγροποιήθηκαν. Ήταν ξεκάθαρο πως με ήθελε όσο κι εγώ. Για καλή μου τύχη, η Χιονούλα έπρεπε να φύγει γιατί την φώναξαν οι δικοί της. Επιτέλους οι δυο μας!
Ονόμασα τον χιονάνθρωπο Παγώνα, γιατί το χιονάνθρωπος είναι αρσενικό κι ένιωθα τη σεξουαλικότητά μου να αμφισβητείται. Και τον πρώην μου τον Νίκο τον φώναζα Νικολέτα για τον ίδιο λόγο. Αλλά ας μην ξεφεύγω. Της έριξα μία σιγανή γροθιά για να φύγει η αμηχανία, να σπάσω τον πάγο. Ξεκίνησα τη συζήτηση με ένα αστείο. Δεν γέλασε. Πολύ κρυόκωλη, σκέφτηκα. Για κάμποση ώρα, ό,τι και να της έλεγα περνούσε παγερά αδιάφορο. Μέχρι που έβγαλε λίγο ήλιο. Τότε ένιωσα πως επιτέλους την κέρδισα, σε βαθμό που έλιωνε για πάρτη μου!
Η αγάπη μας ήταν εποχιακή. Κάθε χειμώνα ήμασταν μαζί, κάθε άνοιξη χωριζόμασταν. Κάθε χρόνος που περνούσε, η Παγώνα ήταν και λίγο διαφορετική. Ίσως έφταιγε που είχα καιρό να τη δω, ίσως έκανε αλλαγές στη ζωή της, ίσως δεν πετύχαινα ακριβώς ίδιες τις χιονόμπαλες.
Πίναμε μαζί ουίσκι τα βράδια. Έβαζα το ουίσκι, έβαζε τα παγάκια. Κάθε αγκαλιά της πάγωνε το κορμί μου, μα ζέσταινε την καρδιά μου. Ναι, η σχέση μα ήταν πλατωνική. Σεξ δεν κάναμε. Της έλεγα πως νηστεύω λόγω των εορτών, αν και στην πραγματικότητα απλώς μου μίκραινε έξι εκατοστά από το κρύο. Και πού να πάω με πουλί μείον ένα εκατοστό;
Σήμερα που σας γράφω, η σχέση μας έχει δυστυχώς τελειώσει. Το μόνο που τελείωσε σε αυτή τη σχέση, ήταν τελικά η ίδια η σχέση. Η Παγώνα μου με άφησε κι έγινε σταρ του Χόλιγουντ. Έπαιξε στο Frozen, όπου την έλεγαν Όλαφ. Το μόνο που μου έμεινε από αυτή, ήταν μερικές όμορφες αναμνήσεις, μία 3D φωτογραφία μας που την κορνίζαρα σε μια γυάλινη μπάλα, και μία δωδεκάδα παγάκια.
Δεν θα σας πρότεινα να κάνετε σχέση με χιονάνθρωπο. Προτιμήστε τη φίλη σας τη Χιονούλα. Προτιμήστε τη Νικολέτα. Δεν κρίνω, την έχω ξεπεράσει. Αγαπήστε όμως ρε, γιορτές έχουμε!
