Χριστούγεννα και παραγωγικότητα: Πώς το χριστουγεννιάτικο δέντρο με έκανε να δουλεύω πιο γρήγορα.

Νοέμβρης.

Ο 11ος μήνας του χρόνου. Στην Ελλάδα είναι γνωστός σαν: “Ο μήνας πριν τα Χριστούγεννα”. Η συλλογική μας μνήμη σαν λαός, 3 πράγματα μας έχει μάθει:

Ο βασιλιάς είναι καλός, οι Τούρκοι είναι κακοί, και μόλις μπει ο Νοέμβρης πρέπει να στολίσεις. Λες και λίγα παραπάνω φώτα στο σπίτι μας θα κάνουν τη ζωή μας πιο φωτεινή. Λες και λίγες παραπάνω νερόβραστες χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις θα βελτιώσουν τη διασκέδαση μας. Λες και υπάρχει καλύτερη ωδή στα Χριστούγεννα από μια παλικαρίσια σούρα κι ένα ακόμη πιο παλικαρίσιο “πιστόλι” στη δουλειά την επόμενη.

Μία μουντή Τετάρτη, περνούσα ανυποψίαστος την πόρτα του γραφείου. Το αφεντικό περιχαρές μας ειδοποίησε πως σε ένα τέταρτο μας θέλει μαζεμένους για να μας μιλήσει. Ανυπόμονοι μαζευτήκαμε στην αίθουσα υποδοχής, ελπίζοντας ότι φέτος θα πάρουμε επιτέλους δώρο Χριστουγέννων. Αυτός, περήφανος, μας ανακοίνωσε ότι την Παρασκευή θα γίνει στολισμός της εταιρείας. Από εμάς. Εκτός ωραρίου.

Εξοργισμένοι, του επιτεθήκαμε. Με γυμνά χέρια, γυμνά δόντια, γυμνά καλώδια. Τον κατασπαράξαμε, πεινασμένοι από τα τόσα χρόνια εκμετάλλευσης από την αστική τάξη. Νιώθαμε ότι παίρναμε εκδίκηση για πολλούς. Τους νεκρούς της πρωτομαγιάς του Σικάγο, τους νεκρούς της αστυνομικής βίας, τη Nεκρά Θάλασσα.

Ή τουλάχιστον αυτό θα έπρεπε να γίνει, σε μια κοινωνία πιο πολιτισμένη και ώριμη από τη δικιά μας. Αντίθετα, αυτό που βγήκε προς τα έξω ήταν μόνο διοξείδιο του άνθρακα. Λόγω της εκπνοής.

Τις επόμενες μέρες παρατήρησα πως δεν συμμερίζονταν όλοι την απέχθειά μου για το εταιρικό στόλισμα. Αρκετός κόσμος πίστευε ότι κάποιες γιρλάντες, λίγη πρασινάδα και μερικά φωτάκια στο χώρο εργασίας θα άλλαζαν πολλά πράγματα. Αν είμαστε ειλικρινείς, το μοναδικό φως που αλλάζει κάτι στο χώρο εργασίας σου είναι το κόκκινο. Τότε, τουλάχιστον, ξέρεις ότι δουλεύεις σε μπουρδέλο.

Συζητώντας με συναδέλφους, άκουσα διάφορα. Ότι ο χριστουγεννιάτικος στολισμός δημιουργεί ένα γιορτινό κλίμα στο γραφείο. Λες και υπάρχει πιο γιορτινό γραφείο από ένα κλειστό γραφείο. Ή ότι αυτό το γιορτινό κλίμα θα μας φέρει όλους πιο κοντά. Πίστεψα ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή να προτείνω μία εταιρική παρτούζα. Κάτι που μου κόστισε μια επίπληξη από το τμήμα ανθρωπίνου δυναμικού. Που δεν έδειχνε βέβαια την ίδια ευαισθησία κάθε φορά που ο διευθυντής κοιτούσε επίμονα και σχολίαζε τον ωραιότερο κώλο του γραφείου. Τον δικό μου.

Όμως, η καλύτερη άποψη που άκουσα σχετικά με τον χριστουγεννιάτικο στολισμό ήταν ότι “τα χριστουγεννιάτικα στολίδια αυξάνουν την παραγωγικότητα των υπαλλήλων”. Παρά την απέχθεια μου για τέτοιες απόψεις, η συγκεκριμένη διέθετε μια γοητεία. Ίσως να μου θύμιζε την παιδική μου ηλικία και την ιεροτελεστία του χριστουγεννιάτικου στολίσματος στο σπίτι. Ίσως να ένοιωθα την ανάγκη να πιστέψω κι εγώ κάπου. Ίσως να είναι η αγάπη μια θλιμμένη γιορτή. Παπακωνσταντίνου. Βασίλης, όχι Θανάσης. Ροκ, όχι έντεχνο. Στη 1, όχι στις 1.  

Αποφάσισα να εξακριβώσω την ορθότητα του επιχειρήματος. Το επόμενο πρωί, έφτασα νωρίτερα στο γραφείο. Χωρίς να χάσω καιρό, πλησίασα το στολισμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Διέθετε μια απόκοσμη γοητεία που με τραβούσε κοντά του. Πλησίασα περισσότερο. Άρχισα να χαϊδεύω τα κλαδιά του και να χουφτώνω διστακτικά τα στολίδια του. To δέντρο άρχισε να ανταποκρίνεται. Κούνησε ανεπαίσθητα τα κλαδιά του. Παίρνοντας θάρρος, έβαλα το χέρι μου στον κορμό του. Πλησίασα τα χείλη μου σε απόσταση αναπνοής. Στιγμιαία, δίστασα. Το προηγούμενο βράδυ, είχα φάει σκόρδο και το πρωί ξέχασα να πλύνω τα δόντια μου. Αλλά τα δέντρα δεν έχουν μύτη. Με περισσότερο θάρρος, αυτή τη φορά, ακούμπησα τα χείλη μου στα δικά του. Το δέντρο τραβήχτηκε.

Έκπληκτος, το άκουσα να μιλάει με μία φωνή απόκοσμη. Μία φωνή που εξέπεμπε σοφία και ρετσίνι.

“Άνθρωπε. Περίμενε. Καταλαβαίνω τη σύγχυσή σου. Την προσμονή σου. Αλλά και την κάβλα σου. Δεν είσαι ο πρώτος που με προσεγγίζει. Ούτε καν ο πρώτος άντρας. Ξέρω τη γοητεία που ασκεί το είδος μου στους ομοίους σου. Είναι ο ξυλώδης μαγνητισμός μας. Αλλά δεν είμαι καμιά εύκολη. Πρέπει να με κερδίσεις για να με γλεντήσεις.”

“Πες μου έλατο”, απάντησα. “Θα κάνω τα πάντα”.

“Άκου με προσεκτικά. Η εταιρία αναδεικνύει έναν υπάλληλο του μήνα. Δεν υπάρχει τίποτα που να με ανάβει παραπάνω από παραγωγικά αγόρια και κορίτσια που διακρίνονται σε τέτοιους γκλαμουράτους διαγωνισμούς. Κέρδισε το βραβείο αυτού του μήνα και θα σου επιτρέψω να δοκιμάσεις πάνω μου κάθε σου άρρωστη φαντασίωση.”

Δεν χρειαζόταν να ακούσω κάτι άλλο. Έπεσα με τα μούτρα στη δουλειά. Για τον υπόλοιπο μήνα, πήγαινα πρώτος στο γραφείο κι έφευγα τελευταίος. Ήθελα οπωσδήποτε να κερδίσω το βραβείο του υπαλλήλου του μήνα, την καρδιά του δέντρου, και το τζόκερ. Γενικότερα. Και κάπως έτσι το χριστουγεννιάτικο δέντρο στο γραφείο με έκανε να δουλεύω πιο γρήγορα.