Τηλεφωνικό σεξ και αερομαχίες: Πώς ο έρωτας ανθεί στα πιο περίεργα σημεία

Ήγνικεν η ώρα. Ο καιρός γαρ εγγύς. Βάλε λάδι κι έλα βράδυ. Η σοφία του λαού μας είχε μια απάντηση για κάθε περίπτωση. Aυτή η συσσωρευμένη σοφία ήταν που έκανε το αεροπλάνο μου να απογειωθεί. Αυτή κι ο Θεός της Ελλάδας. Και η σωστή διαχείριση της ατμοσφαιρικής πίεσης.

Νωρίτερα εκείνο το βράδυ, ο διοικητής μου με είχε καλέσει για ένα έκτακτο περιστατικό: Ένα τούρκικο μαχητικό είχε ξεφύγει από την πρώτη γραμμή αεράμυνας και κατευθυνόταν προς το Πεντάγωνο. Ευκαιρία να κερδίσεις ένα μετάλλιο τιμής μου είπε. Και να δοκιμάσεις το καινούριο μας μαχητικό. Ενθουσιάστηκα. Ποιος ξέρει πόσα παιδιά δεν μπόρεσαν να σπουδάσουν δωρεάν, πόσα νοσοκομεία δεν χτίστηκαν, ποσα παρτουζοπάρτυ της υψηλής κοινωνίας χρηματοδοτήθηκαν για να αγοραστεί αυτό το κουκλί. Αλλά δεν είχε σημασία. Αυτό που είχε σημασία ήταν ότι θα είχα την τιμή να καταρρίψω τον σφετεριστή με την αιχμή της τεχνολογίας. Και τους πυραύλους μου. 

Η ευκαιρία που τόσα χρόνια περίμενα είχε φτάσει. Μόνος απέναντι στον τούρκο. Που γι’ άλλη μια φορά είχε παραβιάσει τα ιερά κι όσια του έθνους μας, τα χωρικά μας ύδατα. Είχα την τιμή να αναχαιτίσω το σκουπίδι που κατευθυνόταν προς το πεντάγωνο και να του δείξω την ανωτερότητα της ελληνικής φυλής. Μια ανωτερότητα που είχε εκφραστεί και στο παρελθόν στην άλωση της Τριπολιτσάς, στο χάνι της Γραβιάς, στο μεγάλο διπλό του ΠΑΟΚ ενάντια στη Φενερμπαχτσέ. Εκείνο το βράδυ, όταν ο Μουσλίμοβιτς σήκωσε το κοντάρι με το σημαιάκι του κόρνερ απ’ το έδαφος, σκεφτόμουν το δικό του κοντάρι να σηκώνεται…

Η όλη κατάσταση μου προκαλούσε κάβλες. Όπως και κάθε φορά που πετούσα. Έπρεπε να καρφώσω τον Τούρκο. Με τα πυρά μου φυσικά. Σκεφτόμουν τις πρόθυμες πατριώτισσες που μετά τον πολεμικό μου θρίαμβο θα έκαναν ουρά για να προσκυνήσουν τον ήρωα που έσωσε την πατρίδα. Μακάρι να υπήρχε και κάποιο τραβέλι ανάμεσα τους. Τραγούδι εννοούσα. ΄Ασμα ηρωικό και πένθιμο, για τις χαμένες πατρίδες, τη χαμένη αθωότητα, τη χαμένη μου στύση.

Πάντα με δυσκόλευε αυτό το θέμα. Και το μέγεθος δεν βοηθούσε. Ήξερα βέβαια ότι το μέγεθος δεν μετράει. Ήμουνα πολύ μεγάλος για να δώσω σημασία σε τέτοια. ΚΟΙΤΑ ΚΩΛΟΤΟΥΡΚΕ ΜΕ ΤΙ ΑΕΡΟΠΛΑΝΑΡΑ ΠΕΤΑΩ. Μεγέθη κι αηδίες, λες κι είμαστε τίποτα σχολιαρόπαιδα. 

Ωστόσο σκεφτόμουνα. Κι αυτός μάνα δεν έχει; Μάνα δεν θα τον κλάψει άμα τον καταρρίψω; Και δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από γονείς να θάβουν τα παιδιά τους. Εκτός ίσως από ένα μικρό καβλί. Έπρεπε να του δώσω μια ευκαιρία. Αποφάσισα να τον καλέσω στον ασύρματο. Όλοι δικαιούνται μια δεύτερη ευκαιρία. Εκτός απ’ τους κομμουνιστές. Και την πουτάνα την πρώην μου. 

Toν κάλεσα στον ασύρματο. Μου είπε κάτι στα τούρκικα. Τον διαολόστειλα στα ελληνικά. Αλλά η στεντόρεια ανδρική φωνή του κάτι ξύπνησε μέσα μου. Κάτι αρχέγονο κι απαγορευμένο. Κάτι πρωτόγνωρο και τρομακτικό. Κάτι τριχωτό και μικρό. Ξαναπροσπάθησα, στα αγγλικά αυτή τη φορά. Μου απάντησε ότι θα καρφώσει το αεροπλάνο του βαθιά στην καρδιά της Ελλάδας. Τον ρώτησα αν θέλει να καρφώσει τίποτα άλλο. Γέλασε. Μου είπε ότι δεν φορούσε εσώρουχο. Ούτε εγώ,  του απάντησα. Μου είπε ότι άρχισε να αυνανίζεται. Τον ακολούθησα σε ένα σύντομο ταξίδι κάβλας, ηδονής και απώλειας χωροταξικού προσανατολισμού.

Τελειώσαμε μαζί, στην μεγαλύτερη πράξη συμφιλίωσης των δύο λαών, μετά το ΝΑΤΟ, την παράδοση του Οτσαλάν και την κουμπαριά Καραμανλή-Ερντογάν. Αλλά η κορύφωση μας βρήκε και τους δύο ξέπνοους και προβληματισμένους. Και τώρα τι; Το πιο άβολο one night stand της ζωής μου.

Από τις σκέψεις μου με έβγαλε ο ασύρματος. Ο διοικητής μου με ειδοποιούσε ότι εάν δεν κατέρριπτα το εχθρικό αεροσκάφος, θα αναγκάζονταν να μας καταρρίψουν και τους δύο. Διαισθάνθηκα ότι δεν μου έμενε πολύς χρόνος. Αποφάσισα να εκμυστηρευτώ στον Τούρκο τα συναισθήματα μου γι’ αυτόν. Τον κάλεσα στον ασύρματο. Του εκμυστηρεύτηκα το πάθος μου γι’ αυτόν. Μου είπε ότι τα αισθήματα ήταν αμοιβαία. Σε μια τρύπα του χωροχρονικού ασυνεχούς, ανταλλάσαμε ερωτόλογα, υποσχέσεις αιώνιας αγάπης και συνταγές για ανεπανάληπτο μουσακά. 

Ατάραχος, μου είπε ότι τουλάχιστον θα πεθαίναμε μαζί. Παίρνοντας κουράγιο απ’ τα γενναία λόγια του, αποφάσισα να ενημερώσω τον διοικητή μου για την κατάσταση. Δεν είναι δυνατόν ο έρωτας να καθορίζεται από αυθαίρετους εδαφικούς διαχωρισμούς. Δεν είναι δυνατόν να καθορίζεται από ανώφελες γεωπολιτικές επιλογές. Δεν είναι δυνατόν να μην βάζουν μπεσαμέλ στο μουσακά.

Κάλεσα τον διοικητή μου. Του είπα όσα σκεφτόμουνα. Μου το έκλεισε στα μούτρα. Δεν μπορεί να σκοτώσουν δύο άντρες που απλά ερωτεύτηκαν τη λάθος στιγμή σκέφτηκα. Δεν μπορεί να σκοτώσουν δύο άνδρες που υπηρέτησαν πιστά το εθνόσημο όλα αυτά τα χρόνια. Δε μπορεί… Σχεδόν κουφάθηκα από την έκρηξη. Ο μηχανισμός του καθίσματος μου με εκτόξευσε από το αεροσκάφος. Αλλά ένα θραύσμα πρόλαβε να καρφωθεί στην καρδιά μου. Καθώς έπεφτα ημίνεκρος προς τα παγωμένα νερα του Αιγαίου σκεφτόμουνα ότι τελικά μπορεί. Μαλακία...