Μπέρδεψα τα καρότσια στο πάρκο και τα τελευταία 12 χρόνια μεγαλώνω το παιδί του Αιγύπτιου γείτονά μου.
Πέρασαν 12 χρόνια για να καταλάβω ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με τον Ιάκωβο. Τον αγαπούσα πολύ για να παραδεχτώ πως ήταν vegan. Και Αιγύπτιος. Απαράδεκτος συνδυασμός.
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. 13 χρόνια πριν, στο απέναντι διαμέρισμα, μετακόμισε μία οικογένεια αλλοδαπής προελεύσεως. Γερμανοί ή κάτι τέτοιο.
Η γειτονιά αδυνατούσε να ασχοληθεί με την περίπτωση τους, καθώς τα δελτία ειδήσεων του Κουτσομπολιό TV και το late night θάψιμο show είχαν να ασχοληθούν με την οικογένεια από τον 3ο. Ένα ήσυχο, αλλά καθόλου λευκό ζευγάρι με 3 παιδιά. Δεν αναφέρω κανένα από τα ονόματα αυτών των ανθρώπων, γιατί ποτέ δεν μπήκα στην διαδικασία να τους ρωτήσω.
Η σχέση μας εξελίχθηκε πολύ καλά τα πρώτα χρόνια. Αυτοί άκουγαν παραδοσιακή, αιγυπτιακή μουσική. Εμείς φωνάζαμε την αστυνομία. Αυτοί γυρνούσαν κάθε μεσημέρι από την δουλεία τους και εμείς φωνάζαμε την αστυνομία. Δεν ξέραμε ότι ήταν αυτοί από τον 3ο. Δεν μπαίναμε στον κόπο να δούμε τα πρόσωπά τους. Δεν κάναμε διακρίσεις. Αυτοί μιλούσαν στο τηλέφωνο στη μητρική τους γλώσσα. Εμείς βάζαμε Σφακιανάκη στο τέρμα για να τρομάξουν.
Πολλά απογεύματα συναντιόμασταν στο πάρκο της γειτονιάς. Ήταν η καθιερωμένη έξοδος της οικογένειας για χαλάρωση, παιχνίδι και σχολιασμό των υπόλοιπων παρευρισκόμενων. Σε μια από αυτές τις καθιερωμένες εξόδους συνέβη το αναπάντεχο. Χρειάστηκε να μιλήσω με τον γείτονα μου, γιατί τα παιδιά μας είχαν γίνει φίλοι. Ή εχθροί. Ή, τέλος πάντων, κάτι τέτοιο. Δεν κατάλαβα. Δεν έδινα ποτέ σημασία στον γιo μου.
Αφού μιλήσαμε για περίπου μισή ώρα είχα αλλάξει τελείως γνώμη για τον χαρακτήρα του. Πλέον, πίστευα πως ήταν και πολυλογάς, εκτός των άλλων. Μιλούσε για το πόσο του άρεσε η Ελλάδα και πόσα καλά ήταν τα πράγματα εδώ σε σχέση με την πατρίδα του (όλα αυτά τα 2006). Με μεγάλη δυσκολία και ψεύτικες δικαιολογίες, κατάφερα να φύγω από το πάρκο. Άρπαξα αμέσως το καρότσι με το παιδί και αποχώρησα, αφήνοντας την γυναίκα μου και τον μεγάλο μου γιο να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους.
Οι επόμενες μέρες εξελίχθηκαν σχετικά ήρεμα. Δεν δεχθήκαμε επισκέψεις από τους αιγύπτιους γείτονες. Το μόνο που άλλαξε ήταν η συμπεριφορά και το δέρμα του μικρού. Ήταν πιο σκούρο. Είχα ξεχάσει να του βάλω αντηλιακό. Μας καταράστηκαν με αρχαία αιγυπτιακά ξόρκια, σκέφτηκα. Την ίδια στιγμή τους καταράστηκα και εγώ να αλλάξουν τα παιδιά του χρώμα. Ήλπιζα να πιάσει.
Το παιδί μου προσπαθούσε διαρκώς να μιλήσει σε μία ξένη γλώσσα. Έμοιαζε σαν τα τραγούδια που ακούγαμε από τον 3ο. Γι’ αυτό και εγώ έβαλα τέρμα το Νότη στα ακουστικά, για να μάθει σωστά και ρυθμικά την ελληνική γλώσσα.
Το παιδί δε μου έδινε καθόλου σημασία όταν μιλούσα. Γύρισε μόνο όταν άκουσε το όνομα Ραμσής σε ένα ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση. Μου είχε διαφύγει τελείως αυτή η πληροφορία. Το 2ο όνομά του ήταν Ραμσής. Τον είχαμε βαφτίσει Αλέξανδρος-Ραμσής, το οποίο έβγαζε απόλυτο νόημα μιας και επιθυμούσαμε να τρώει δικαιολογημένο bullying στο σχολείο.
Πέρασε αρκετός καιρός μέχρι να εντάξω τον μικρό μου γιο στην ελληνική πραγματικότητα. Με ιστορικά βιβλία, ντοκιμαντέρ και Νότη.
Πρόσφατα, όμως, παρατήρησα πως οι Αιγύπτιοι από τον 3ο ετοιμάζονταν να μετακομίσουν και να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Αρχικά, λυπήθηκα, αλλά στην συνέχεια διαπίστωσα πως η κατάρα μου είχε πιάσει. Ο μικρός τους γιός, ο Ραμσής-Αλέξανδρος, ήταν εμφανέστατα διαφορετικού χρώματος από τους γονείς του και έμοιαζες ιδιαίτερα με τον γιό μου, πριν μαυρίσει στον ήλιο. Τον κακόμοιρο… Πόσο δύσκολα θα περνάει τώρα στην Αίγυπτο...
