Όταν μια επίσκεψη στη ΔΕΘ γίνεται ο λόγος για να ξανακυλήσετε στην πρέζα.

Eίχα κάνει μεγάλη προσπάθεια. Μια 5ετία είχε να κυλήσει μέσα μου και ήμουν πολύ καλύτερα. Βέβαια, μου έλειπε. Μου έλειπε αυτή η αίσθηση ελευθερίας, πολλαπλών οργασμών και χαμηλού κέντρου βάρους. Αλλά το είχα αφήσει πίσω μου. Είχα βρει μια καλή κοπέλα και στήναμε το σπιτικό μας. Σε μια ήσυχη γωνιά στις 40 εκκλησιές. Μακριά από την φασαρία, τις κακές παρέες και την άκρη μου στον Δενδροπόταμο.

Η ζωή μου κυλούσε ήρεμα και ανούσια μέχρι εκείνο το καταραμένο απόγευμα του Σεπτέμβρη. Εκείνη τη μέρα, αποφάσισα να περάσω από τη ΔΕΘ, μετά τη δουλειά. Με ιντρίγκαρε το γεγονός πως μετά από το 8ωρό μου θα πήγαινα να μου διηγηθούν επίδοξοι εντερπρενέρς πόσο τυχεροί είναι που στήνουν τη δική τους επιχείρηση, δουλεύοντας 12ωρα χωρίς αφεντικό. Καπιταλιστικό όνειρο; Παλινόρθωση του σοσιαλισμού; Ή μήπως αγνή βλακεία;

Πλησιάζοντας στην πύλη, έμαθα πως τιμώμενη χώρα ήταν οι ΗΠΑ. Πατρίδα της ελευθερίας, της καινοτομίας και των ειρηνιστικών πολέμων. Όλα ήταν ιδανικά. Όταν πέρασα την είσοδο, ένιωσα μια γλυκιά ευφορία να με πλημμυρίζει. Και μια προσμονή. Ήταν ευκαιρία να φάω άγευστο hot-dog, να πιω νερωμένη μπύρα, να δω κανένα αμερικάνικο κωλαράκι. Γιατί όταν έχεις ξεφύγει από την πρέζα, μαθαίνεις να απολαμβάνεις κάθε χαρά της ζωής, όσο μικρή κι αν είναι αυτή.

Πρώτα πέρασα να δω το ασημένιο βέλος, το τρένο που θα έκανε τη διαδρομή Θεσσαλονίκη-Αθήνα σε 3.5 ώρες. Σπουδαίο κατόρθωμα. Θυμήθηκα ένα παλιό δικό μου τριπάκι. Καβουρότρυπες-Σεούλ 4 τζούρες δρόμος.

Επόμενη στάση, το περίπτερο των ΗΠΑ. Ο Αμερικάνος στην είσοδο του περιπτέρου με ενημέρωσε ότι ήταν η πρώτη φορά, μετά από 10 χρόνια, που είχαν ξανά δικό τους περίπτερο. Ένιωθα περήφανος που η “πρώτη φορά αριστερά” κυβέρνηση είχε βάλει ακόμα ένα ανάχωμα στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Μετά, μου είπε για το Μindspark, ένα event που έδειχνε τον αμερικάνικο τρόπο του επιχειρείν. Τον ρώτησα αν δείχνουν πως ξεκινάς έναν πόλεμο για να δημιουργήσεις αγορά για τα όπλα σου. Δεν μου απάντησε. Μάλλον διότι το είπα στα ελληνικά.

Το επόμενο περίπτερο, ήταν αυτό της καμπάνιας Smoke Free. O υπάλληλος μου εξήγησε ότι η πρωτοβουλία για μια Smoke Free ΔΕΘ υποστηρίζεται από την καπνοβιομηχανία Παπαστράτος. Μπήκα στο νόημα. Άρχισα να του λέω για την πρέζα. Πόσο ευεργετική ήταν για την υγεία μου και πόσο πολύ θέλω να ξανακυλήσω. Με κοίταξε με περιφρόνηση, όπως κάνουν όσοι μαθαίνουν την παλιά μου εξάρτηση. Έφυγε μουρμουρίζοντας ότι πάει να κάνει ένα διάλειμμα για τσιγάρο.

Αποφάσισα πως είχε έρθει η ώρα να χαλαρώσω. Επισκέφτηκα το περίπτερο με τα βιντεοπαιχνίδια. Το πρώτο παιχνίδι ήταν μια προσομοίωση escape room, φτιαγμένο από 2 φοιτητές της πληροφορικής. Τους ρώτησα αν είχαν πίστα που ένας ηρωινομανής αποδρά από την εξάρτηση. Με κοίταξαν σκαλωμένοι. Για να ελαφρύνω το κλίμα, τους ρώτησα τι άλλο προσφέρει η προσομοίωση. Σύντομα με ενημέρωσαν για την δυνατότητα ομαδικού παιχνιδιού. Τους διηγήθηκα το καλύτερο ομαδικό παιχνίδι που είχα κάνει ποτέ. Εκείνη την παρτούζα στις καβουρότρυπες, πριν από τις τζούρες που με πήγαν Σεούλ. Συνέχισαν να με κοιτάνε περίεργα. Έφυγα. Ας παρτουζώσουν τον υπολογιστή τους.

Τότε, ακούστηκε από τα μεγάφωνα η υπενθύμιση πως δεν πρέπει να παραλείψουμε να δούμε την ατραξιόν της φετινής ΔΕΘ. Τα μέλη των ειδικών δυνάμεων σε στρατιωτικές επιδείξεις. Ποιος άνθρωπος, άλλωστε, δεν θέλει να δει στρατόκαυλους ελληναράδες να αναρριχώνται σαν μαϊμούδες σε τοίχους από φελλό. Πήγα από περιέργεια να δω πόσους ανθρώπους μπορούσε να προσελκύσει ένα τέτοιο θέαμα. Πήρα την απάντηση μου με εμφατικό τρόπο. 37.

Βγήκα από την έκθεση. Κατέβηκα στην παραλία. Έδυε ο ήλιος. To ηλιοβασίλεμα μου έφερνε πάντα μια γλυκιά μελαγχολία. Κάθισα κάτω, έβγαλα μία σύριγγα από το σακίδιο. Την είχα κρατήσει για ώρα ανάγκης.

Σκέφτηκα τις επιλογές μου. Ένας κόσμος θολός, μίζερος και κρύος ή ένας κόσμος καινοτομίας, επιχειρηματικότητας κι ανάπτυξης. Ένας κόσμος χωρίς αξιοπρέπεια, γεμάτος άγχος και φόβο ή η ζωή του ηρωινομανή. Η επιλογή ήταν εύκολη. Βύθισα τη σύριγγα για πολλοστή φορά στο μπράτσο μου. Ένιωσα να βυθίζομαι σε αυτή την τόσο γνώριμη θολούρα. Όλο και πιο βαθιά. Και τότε άκουσα ένα επίμονο μονότονο ήχο. Μέσα στη ζάλη μου σκέφτηκα πως αυτή η δόση ήταν η τελευταία μου. Άκουγα τη μουσική του παραδείσου.

Τελικά, ήταν το ξυπνητήρι μου. Ανακάθισα θολωμένος απ’ το περίεργο όνειρο. Έκανα, λέει, απογευματινή βόλτα στη ΔΕΘ. Κι ήμουνα 5 χρόνια καθαρός. Πφφφ. Αυτά τα τελευταία φιξάκια πρέζας πάντα μου έφερναν αλλόκοτα όνειρα.