Πορτιέρης της παραλιακής μας άφησε να μπούμε σε κλαμπ επειδή κάποτε είχαμε πάρει την αδερφή του παρτούζα.

Εκείνο το βράδυ, ένιωθα ότι τα πράγματα δεν ήταν όπως συνήθως. Το μύριζα στον αέρα, το μύριζα στην άσφαλτο, το μύριζα στα πασαλειμμένα με μερέντα χέρια μου. Είχα βγει με ένα φίλο παιδικό μπαρότσαρκα στη φτωχομάνα του βορρά, την όμορφη Θεσσαλονίκη. Στο λυκόφως της 2ης δεκαετίας της ζωής μου, λίγο πριν μπω με ορμή στην 3η, τίποτα δεν έμοιαζε αδύνατο, ή έστω δύσκολο. Η έξαψη της νιότης, η αθανασία της εφηβείας και οι αγαμίες που είχαν χτυπήσει κόκκινο, μας έκαναν τολμηρούς. Μέσα μας έτρεχε καυτό αίμα, ιδρώτας με γεύση τεστοστερόνη και σπέρμα που αναδείκνυε τον ανδρισμό μας. Τίποτα θηλυκό δεν μπορούσε να μας αντισταθεί, είτε ήταν γυναίκα, γάτα ή βύσμα.

Περιδιαβαίναμε την παραλιακή κι οι φοιτητομουνίτσες κρέμονταν ξελιγωμένες. Οι κολλητές μπλούζες που φορούσαμε αναδείκνυαν τους γυμνασμένους κοιλιακούς μας, τα κολλητά παντελόνια αναδείκνυαν τα πλούσια προσόντα μας και τα τζόκεϋ καπέλα καμουφλάριζαν την έλλειψη νοημοσύνης μας. Εξάλλου η ευφυΐα είναι για τους γυναικωτούς. Ο άντρας το μόνο που χρειάζεται είναι ένα ζευγάρι γροθιές, ένα ζευγάρι αρχίδια και γεμάτο πορτοφόλι. Ξύλο, γαμήσι και λεφτά. Εκεί κρίνεται ένας άντρας.

Νοιώθαμε το ανοιξιάτικο αεράκι να μας χαϊδεύει το πρόσωπο. Ξέραμε ότι αυτή η ευωδία έβαζε σε εποχή αναπαραγωγής ολόκληρη τη φύση. Κι οι φοιτητομουνίτσες δεν πήγαιναν πίσω. Τις βλέπαμε να κυκλοφορούν μ’ αεράτα φορέματα, κοντές φούστες κι αβυσσαλέα ντεκολτέ. Έτοιμες να δεχτούν την υπεροχή του αρσενικού ανάμεσα στα σκέλια τους.

Πλησιάζαμε στο στέκι μας. Αυτό που μας εξέφραζε. Μέρος που σύχναζαν άνθρωποι σαν εμάς. Σερνικοί, αδάμαστοι, ηλίθιοι. Λίγο πριν φτάσουμε στον πορτιέρη, καταλάβαμε ότι κάτι είχε αλλάξει στο αγαπημένο μας στέκι. Ο νέος αέρας της πόλης, που μέχρι πρότινος κυριαρχούνταν από βαρβατίλα, παλικαριά κι ενδοοικογενειακή βία, πλέον ανέδιδε στρας, λιπ γκλος και ανεκτικότητα. Όσοι ανήκαμε στην παλιά αυτή κάστα των ηρώων, ασφυκτιούσαμε με την νέα κατάσταση. Ήμασταν γι΄ άλλη μια φορά μια αγέλη λύκων ανάμεσα στα πρόβατα της αστικής δημοκρατίας.

Όμως ακόμα και σ’ αυτή την κατάσταση παρακμής, δεν πιστεύαμε ότι θα ξεπερνούσαν κάποια όρια. Αυτά που χαρακτήριζαν τη φυλή μας. Αιώνες αρχέγονης παράδοσης που έντυναν την ύπαρξή μας με αρετές πρωτόγονες, βίαιες, κομπλεξικές. Μια από αυτές τις παραδόσεις ήταν ο πορτιέρης στα κλαμπ. Μια θέση ισχύος, μια θέση επιβολής, μια θέση άσβερκη.

Όλα αυτά γκρεμίστηκαν μπροστά μας εκείνο το βράδυ. Με το που αντικρίσαμε τον καινούριο πορτιέρη. Μια πούστρα ολκής. Τακούνια, μαλλί βαμμένο πλατίνα κι ευγένεια. Το τρίπτυχο της πουστιάς. Της queer νοοτροπίας που η Νέα Τάξη Πραγμάτων προσπαθούσε να εμφυσήσει σε οτιδήποτε αγνό, δυνατό κι ανδρικό.

Πλησιάσαμε με τσαμπουκά. Θέλαμε να του δείξουμε ότι ήμασταν πιο άντρες από οποιονδήποτε πούστη. Δεν κοντοσταθήκαμε καν στην είσοδο. Το κλαμπ μας ανήκε. Η πόλη μας ανήκε. Ο κώλος μας, μας ανήκε. Δυστυχώς. Γιατί στην πραγματικότητα ήθελα τρομερά να παραβιάσει την κωλοτρυπίδα μου το fabulous μανάρι που το έπαιζε πορτιέρης.

Λίγο πριν περάσουμε το κατώφλι της εισόδου, ο πορτιέρης μας έφραξε το δρόμο. Πώς τολμούσε το απολειφάδι του Σιωνισμού και της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Δεν ήξερε ποιοι είμαστε εμείς. “Εσείς οι δυο δεν περνάτε”, μας είπε με τη μπάσα φωνή του. “Μα τι μανάρι. Και με τι καβλιάρικη φωνή”, σκέφτηκα φευγαλέα.

“Ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε φίλε, και μου αρνείσαι την είσοδο;”, είπε ο φίλος μου επιθετικά. Πάντα τον θαύμαζα για τον τσαμπουκά του, το θάρρος του και το τεράστιο καβλί του, που είχα δει εκείνο το βράδυ στη Σκιάθο, όταν βουτήξαμε γυμνοί για νυχτερινό μπάνιο.

“Όχι, έχεις ταυτότητα;”, απάντησε ο πορτιέρης. Που να ήξερε η ξεφωνημένη τούτη αδερφή ότι άντρες σαν εμάς έχουν γραμμένη στο μέτωπό τους τη σερνική ταυτότητα της φυλής μας. Πριν προλάβουμε όμως ν’ απαντήσουμε, μία γυναίκα βγήκε απ’ το κλαμπ. Την κοιτάξαμε προσεκτικά. Τίποτα δεν μπορούσε να ξεφύγει από δυο αρπακτικά σαν εμάς. Κι έμοιαζε γνωστή. Ο φίλος μου με κοίταξε με νόημα. Και τότε κατάλαβα.

Ήταν γνωστή. Ίσως περισσότερο απ’ όσο η επικρατούσα ηθική επέτρεπε να γνωρίζουν δυο άντρες μια γυναίκα με την οποία δεν ήταν νυμφευμένοι. Ήταν το τρόπαιο μας από μια αντίστοιχη νύχτα, κάποια χρόνια πριν. Όταν παραδομένη στην ανωτερότητα του αρσενικού φύλου, αφέθηκε στις ορέξεις μας για μια νύχτα. Κι εγώ είχα, επιτέλους, την ευκαιρία να απολαύσω το καβλί του κολλητού μου (κυριολεκτικά εκείνη τη νύχτα) για πρώτη φορά σε πλήρη στύση. Μια εικόνα που ακόμα στοιχειώνει τα βράδια μου, τις σκέψεις μου, τους αυνανισμούς μου.

Αλλά μας αναγνώρισε κι αυτή. Κι αφού μας χαιρέτησε χαμογελαστή, γύρισε στον πορτιέρη και του ζήτησε να μας αφήσει να μπούμε, αφού μαζί μας είχε βιώσει έναν από τους πιο ωραίους οργασμούς της ζωής της, ακόμα κι αν δεν φαινόταν να το είχαμε καταλάβει την ώρα που συνέβη. Κι ο πορτιέρης, χαμογελώντας, μας άνοιξε την πόρτα του κλαμπ.