24 Κείμενα: Δοκιμάσαμε δεινόσαυρο για να μην το κάνετε εσείς

24 γράμματα, 24 κειμενα, 24 μέρες. Κάθε μέρα με μια τυχαία λέξη που αρχίζει από ένα γράμμα της αλφαβήτου. Γιατί; Διότι το αφιλόξενο σύμπαν δε νοιάζεται για κάτι και τίποτα δεν βγάζει νόημα. Όποτε γιατί να βγάλουμε εμείς… 

Δ - Δεινόσαυρος

Δυστυχώς, δεν φάγαμε κανονικό δεινόσαυρο. Ας βγάλουμε το clickbait από τη μέση. Παρά τις φήμες, είναι αρκετά δύσκολο να βρεις δεινόσαυρο στις μέρες μας. Οι περισσότεροι είτε έχουν εξαφανιστεί, είτε εξέλιξαν τον ηθικό τους κώδικα και πλέον αυτοχαρακτηρίζονται ως καλόσαυροι. Αδυνατώντας να εντοπίσουμε έμπιστους εμπόρους δεινοσαύρων, συμβιβαστήκαμε και προσεγγίσαμε την αμέσως επόμενη επιλογή μας. Πτηνοτρόφοι Ιωαννίνων… Οι σύγχρονοι γητευτές δεινοσαύρων!

Επιτρέψτε μου να επιχειρηματολογήσω. Αν δε με απατά και η μνήμη μου, εκτός από όλες μου τις σχέσεις, γνωρίζουμε πως τα πτηνά αποτελούν εξέλιξη των δεινοσαύρων. Οι κότες δεν πετάνε, αλλά θεωρούνται πτηνά, όπως κι εγώ δεν αναπαράγομαι, αλλά θεωρούμε άνθρωπος. Ως πτηνά λοιπόν φέρουν την σφραγίδα προγόνων τους. Εδώ εμείς θεωρούμε πως έχουμε σχέση με τους αρχαίους έλληνες… Στις κότες θα κολλήσουμε; Οι κάτοικοι του νομού Ιωαννίνων εκτός από παγούρια, έχουν και αρκετά πτηνοτροφία. Ακόμη κι αν δεν το γνωρίζατε, με μία τυχαία βόλτα από την περιοχή, θα μπορούσατε σίγουρα να το μυρίσετε. 

Ένα πτηνοτροφείο εκπέμπει αυτήν την χαρακτηριστική μυρωδιά... μίξη χαλασμένου αχύρου και βρεγμένη κουτσουλιά περιστεριού εθισμένου στην πρέζα ή όπως το ονομάζουν τα περιστέρια “κουλούρι Θεσσαλονίκης”.

Επομένως, τα Ιωάννινα βρίσκονται σε μία δύσκολα προσβάσιμη περιοχή, κατέχουν μία μεγάλη λίμνη -που μετά από πολυετείς, επιστημονικές έρευνες μάθαμε ότι δεν αδειάζει με παγούρια- ψηλά βουνά που περιτριγυρίζουν τη λίμνη και πληθώρα εγκαταστάσεων εκτροφής απογόνων δεινοσαύρων. Κοινώς, τα Γιάννενα είναι ένα ελληνικό Jurassic Park. Φυσικά, όχι η 1η αριστουργηματική ταινία, αλλά η 3η που ο velociraptor λέει “Alan”.

Έχοντας μερικά κονέ στην τοπική κοινωνία μετά από μία γενναία δωρεά παγουριών, επισκεφτήκαμε το καλύτερο πτηνοτροφείο, που από εδώ και μπρος, για χάρη συντομίας και ακρίβειας θα αποκαλούμε κοτέτσι. Εκεί μας υποδέχτηκαν με ανοιχτές μασχάλες οι γητευτές δεινοσαύρων. Ακολούθησαν τυπικές ανταλλαγές προτάσεων, φιλοφρονήσεων και υγρών, ως είθισται, προτού προβούμε σε ποιοτικό έλεγχο του προϊόντος.

Βλέπετε, εμείς εδώ στο punch το line το τελεία το gr δεν είμαστε τίποτα τυχαίοι ανίδεοι, παρότι μας έχουν χαρακτηρίσει έτσι αυτολεξεί. Δεν πρόκειται να καταναλώσουμε κάτι που δεν έχουμε πρώτα ελέγξει εις βάθος… Εκτός αν μιλάμε για ναρκωτικά, αλκοόλ ή τζατζίκι. Εκεί είμαστε λίγο αδύναμοι.

Αφού κοιτάξαμε διεξοδικά και τα 10.000 κοτόπουλα για 12 δευτερόλεπτα, διαλέξαμε το πιο χοντρό. Αν σφίγγαμε τα μάτια και το σφιγκτήρα μας, είχε σκοτάδι (είχε λιακάδα με 36 βαθμούς κελσίου) και ήμασταν μαστουρωμένοι, αυτή η κότα έμοιαζε με mini διαβητικό βροντόσαυρο. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά, που όπως κάθε έρωτας που σέβεται τον εαυτό του, καταλήγει στην δολοφονία και κανιβαλισμό του ενός μέλους της σχέσης.

Πληρώσαμε, παραλάβαμε και ξεχυθήκαμε στον μιας λωρίδας και γεμάτο κατσικοκούραδα χωματόδρομο, σαν easy riders που είμαστε, καβαλώντας τα lime μας. Λίγες ώρες και 2 σκασμένα λάστιχα αργότερα, φτάσαμε στην Πεδινή. Ξεκάθαρα ειρωνικό όνομα. Ρωτήσαμε τους ντόπιους πού βρισκόταν ένας έμπειρος χειριστής μπαλτά και ψησταριάς και αυτοί έσπευσαν να μας βοηθήσουν. Με τις οδηγίες τους και την χρήση Google Translate καταφέραμε να βρούμε την ψησταριά του Σουωτήρ. Σωτήρης λεγόταν, αλλά όλοι τον φώναζαν Σουωτήρ.

Μας καλωσόρισε (νομίζω), καθίσαμε και του παραδώσαμε τον μικρό μας δεινόσαυρο για σφαγή. Ήταν ακόμα ζωντανός, καθώς πάνω στα πατίνια μας είχαμε σχοινί, το οποίο άντεχε, επειδή παράλληλα χειροκροτούσαμε, ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες της κυρίας Πρωτοψάλτη. 

Οφείλω να ομολογήσω πως η παράδοση του Aladar (ναι, του δώσαμε όνομα. Δεν είμαστε άκαρδοι) δεν μας φάνηκε εύκολη. Για χάρη της επιστήμης όμως, κι επειδή δεν είχαμε γίνει ακόμα vegan, το αντέξαμε. Περιμέναμε υπομονετικά, ακούγοντας παραδοσιακά άσματα από το τρανζίστορ του Σουωτήρ, ώσπου μετά από λίγη ώρα ξεπρόβαλε ο σερβιτόρος με έναν ασημένιο δίσκο. 

Τοποθετημένος καθόλου προσεκτικά πάνω στο δίσκο, βρισκόταν ο Aladar η πρώην κότα και πιο πρώην δεινόσαυρος. Ήταν πανέμορφος. Και θηλυκός, αφού δεν ήταν κόκορας… Ο δίσκος ετοποθετήθη στο κέντρο του τραπεζιού. Για να τιμήσουμε τον πεσόντα, τον κάναμε 3 στροφές, κόψαμε κομμάτια για τον Άγιο Βασίλη, τον Χριστό και την Παναγιά, ελπίζοντας πως οι δεινόσαυροι ήταν Ορθόδοξοι, και χυμίξαμε στο φαΐ δίχως μετάνοια.

Δοκιμάσαμε λοιπόν δεινόσαυρο για να μην το κάνετε εσείς. Για χάρη της επιστήμης ταξιδέψαμε, πληρώσαμε και ακούσαμε περισσότερα κλαρίνα από όσα συναντάει κάποιος στα παραλιομάγαζα της Θεσσαλονίκης. Το πόρισμά μας; Οι δεινόσαυροι έχουν γεύση κοτόπουλο και ταιριάζουν τρομερά με γαλοτύρι και τσίπουρο.