Δημιουργήσαμε μια καφέ αγελάδα που παράγει απευθείας κακάο.

Άλλη μια όμορφη μέρα ξημέρωνε στο εργοστάσιο μιας γνωστής εταιρείας γαλακτοκομικών προϊόντων. Δυστυχώς, δεν μπορούμε να αναφέρουμε το όνομα εδώ, γιατί θα πέσουν να μας φάγε - Ε… Φάνε. Και όπως ο ήλιος έπεφτε στο πρόσωπο του CEO και στα σκισμένα εσώρουχα της γραμματέως του, έτσι έπεσε και στο φαλακρό κεφάλι του μια ιδέα. Μια ιδέα, η οποία διατυπώθηκε και στον τίτλο.

Αφού λοιπόν σηκώθηκε, φρεσκαρίστηκε και ανανέωσε τη μήνυση προς τους απολυθέντες υπαλλήλους, οι οποίοι άλλαξαν το σαμπουάν του με καθαρτικό, καθιστώντας τον φαλακρό, συγκάλεσε έκτακτο συμβούλιο με τα υπόλοιπα μέλη. Εκείνα, τιμώντας τη φήμη τους ως businessmen και ως πρώην ΔΑΠίτες, συμφώνησαν. Και μετά, υπογραμμίζοντας την ιδέα με κίτρινο φωσφοριζέ μαρκαδόρο, κάλεσαν εμάς.  

Εγώ, ο κολλητός Κώστας και ο Νικολάκης, ο δύο ετών αδερφός του τον οποίο εμπιστεύτηκε η οικογένεια στον Κώστα για να πάει ένα διβδόμαδο Μπαχάμες. Άραζα σπίτι τους όταν έγινα μάρτυρας της πιο παράλογης τηλεφωνικής στιχομυθίας μετά το Τσούβλι:

-Καλησπέρα σας. Γραφείο «Παπαδόπουλος» εκεί;
-Καλησπέρα. Γραφείο «Πρωτοτυπόπουλος» εκεί;
-Συγνώμη, σας έχασα. Τηλεφωνώ από την ---- για μια πρόταση συνεργασίας.
-Μάλλον κάνετε λάθος, εμείς την κουζίνα βάψαμε και τώρα μοιάζει με σκακιέρα. Δεν το έχουμε με τη συνεργασία.
-Δεν σας θέλουμε για τον τοίχο μας. Για μια αγελάδα μας μόνο.
-Τώρα μάλιστα. Προσλαμβανόμαστε.

Έτσι, 2 ώρες αργότερα, βρεθήκαμε σε ένα χημικό εργαστήριο με ρόμπες, μία αγελάδα, εξοπλισμό εκατομμυρίων και άγνοια ακόμα περισσοτέρων. Και εγένετο χάος.

Ξεκινήσαμε κοιτώντας την αγελάδα, σκεπτόμενοι το πως λειτουργεί ο γαλακτοποιός αδένας και αν όντως λέγεται έτσι. 10 λεπτά μετά, το googlάραμε. 10 λεπτά και 5 δευτερόλεπτα μετά, googlάραμε αεροπορικά για Σιβηρία, καταλήξαμε ότι η φυλακή συμφέρει περισσότερο και συνεχίσαμε.

Αφού το διαδίκτυο δεν μας κάλυπτε, έπρεπε να στραφούμε στην παρανομία. Είδαμε δύο επεισόδια «Mr Robot», μάθαμε να μπαίνουμε στο Deep Web και deepwebάραμε τη φράση «πώς να κάνεις μια αγελάδα να βγάζει κακάο». Για να μην τα πολυλογώ, παίζει να βρήκαμε τη μία γνώση που δεν σου παρέχει το Deep Web, εκτός από την πρώτη εμφάνιση του αυγού ή της κότας.

Κλείσαμε τα λάπτοπ και ανοίξαμε τα εργαλεία. Σύριγγα, καφέ μπογιά, αγελάδα. Κατάληξη: αποτυχία. Σύριγγες, περισσότερη καφέ μπογιά, αγελάδα. Κατάληξη: αποτυχία μεν, καφέ ούρα δε. Πρόοδος.

Αντικατάσταση της μπογιά με κακάο αυτή τη φορά (μην σπαταλήσουμε με την πρώτη το υλικό μας, σαν ερασιτέχνες) και εισαγωγή σύριγγας σε διαφορετικό σημείο με στόχο το γαλακτοποιό αδένα. Ποιος εμπιστεύεται το διαδίκτυο anyway;

Δεν νομίζω ότι αξίζει να σας κουράσω με περισσότερη θλίψη. Αρκεί να αναφέρω πως, σε κάποια φάση, σταματήσαμε να κρατάμε σημειώσεις, να σημειώνουμε κρατήσεις, να έχουμε ελπίδες. Και όλα αυτά έχοντας τον Νικολάκη στο καρότσι, του να μας κοιτάει με το πιο διαπεραστικό “judging you” βλέμμα επί βρεφοκομείου.

Απελπισμένοι και αφυδατωμένοι, κάναμε ένα διάλειμμα για τσιγάρο και τουαλέτα. Αν δεν μας σκοτώσει το ένα, τουλάχιστον να μας πιάσει η έλλειψη υγρών. 2 λεπτά μετά, αρχίσαμε τα χοντρά βγάζοντας ένα κουτάκι πούρα. 20 λεπτά μετά, θυμηθήκαμε τα χοντρά και επιστρέψαμε στο δωμάτιο για να πάρουμε μωρομάντηλα. Και να σου οι πραγματικοί επιστήμονες, μέσα στο εργαστήριο, εξετάζοντας γεμάτοι περιέργεια τις σύριγγες με το κακάο και τον μικρό Νικόλα στο καρότσι του.

Θες η απελπισία, θες το σοκ, θες η αγάπη μου για το Μικρό Νικόλα και το ελάττωμα μου να ταυτίζω τα λάθος ονόματα με τα λάθος πρόσωπα, πετάχτηκα προς το καρότσι φωνάζοντας «ΟΟΟΟΟΟΟΧΙΙΙΙΙΙΙ», σαν Έλληνας Λουκ Σκάιγουόκερ σε παράσταση μπαλέτου στο Γήπεδο Τάεκβοντο.

Αιφνιδιασμένοι οι επιστήμονες τινάχτηκαν πίσω, η σύριγγα εκτοξεύτηκε από το χέρι του ενός στο κεφάλι του άλλου, έκανε γκελ στο ταβάνι και καρφώθηκε στην πλάτη της αγελάδας. Εκείνη, γουρλώνοντας τα μάτια, σηκώθηκε στα δύο πόδια σαν άλογο Μακεδονομάχου σε πορεία και κλώτσησε τους δύο συναδέλφους, εκτοξεύοντας καφέ υγρά από τους μαστούς της σε όλους τους ανθρώπους, τα αντικείμενα και τα κύτταρα του δωματίου. Ελπίζοντας για το θαύμα, έγλειψα το δάχτυλο μου. Και πράγματι, το θαύμα είχε γίνει.

Δεν είχα ξεχάσει να πλύνω τα χέρια μου.

Επίσης, το υγρό ήταν κακάο.

Έτσι, επιστρέψαμε στη μίζερη ζωή μας, με αρκετά λεφτά για το μήνα και για τις μελλοντικές σπουδές του Νικολάκη. Σε αυτόν οφείλαμε άλλωστε αυτή την ανέλπιστη σωτηρία. Και στον Ρενέ Γκοσινί, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.