Καλαθοσφαίριση με Ψυχολογικά και ΠΑΣΟΚ
Κατεβαίνω για μπάσκετ χθες το απόγευμα, παρότι το αλάνθαστο ένστικτό μου με ενημέρωνε για το λάθος μου. Εγώ πατάω snooze.
Κάνω ένα ελαφρύ ζέσταμα, που σημαίνει ότι παίρνω 2 ανάσες πριν αρχίσω να τρέχω. Τρέχω είναι υπερβολή. Κουνιέμαι. Έχω ταχύτητα. Αλλάζει η θέση μου. Μετατοπίζομαι.
Σύντομα, εμφανίζονται παιδαρέλια (ναι, είμαι γέρος στην ψυχή). Βαράμε σουτάκια σεβόμενοι ο ένας το σουτ του άλλου. Πολιτισμός. Οι νέοι αποτελούν την ελπίδα αυτού του τόπου. Αυτοί θα αλλάξουν τον κόσμο (είπαμε, είμαι γέρος).
Λιγότερο σύντομα, εμφανίζονται ένας μεσήλικας,ένας γνωστός πασόκος παππούς και άλλα παιδαρέλια. Ξεκινάμε ένα γρήγορο ματς που εξ αρχής όλοι γνωρίζουμε πως θα κρατήσει πολύ παραπάνω από ότι πρέπει. Εν τέλει χάνουμε 21-19, γκρανγκινιολικά, καθώς οι δύο συμπαίκτες μου αποφάσισαν πως είναι εξαιρετικοί σουτέρ παρά τα στατιστικά τους. 2 εύστοχα σουτ από 30 συνολικά δεν το κάνει ούτε τυφλός σε σκοπευτήριο.
Κάποια στιγμή, κάτι σπάει μέσα μου και ξεστομίζω την πρόταση "βάλτε κάνα lay-up να πάρετε μπρος και βαράτε τρίποντα μετά". Πρόταση που με εντάσει αυτομάτως στις καλές απόψεις. Προς μεγάλη μου έκπληξη, ο μεσήλικας απαντά "έχεις δίκιο, Βασίλη". Δεν ξέρω αν με ειρωνεύεται. Εγώ θα με ειρωνευόμουν. Έχω χάσει τρία lay-up, γιατί αυτός είμαι. Ντροπή εντός και εκτός γηπέδου.
Μετά την ολοκλήρωση του παιχνιδιού σε κάθε ομάδα προστίθεται ένας παίκτης και ξεκινάμε ξανά. Ο ορισμός της τρέλας κτλ. Μαζεύω μερικά κομμάτια από τα πνευμόνια μου διότι ο ήλιος ήταν ακόμα παρόν που σημαίνει ότι κάνω deplete το stamina αν πατήσω δύο φορές σερί το shift.
Προτού ξεκινήσει αυτός ο πολύ σημαντικός αγώνας, ο ηλικιωμένος πασόκος παραπονιέται πως η ομάδα του αποτελείται μόνο από ψηλούς, ενώ η δική μας μόνο από κοντούς, το οποίο είναι κακό για τους ψηλούς. Ως γνωστόν το μπάσκετ είναι εξ ορισμού άθλημα στο οποίο υστερούν οι παίκτες με μεγάλο ύψος, είπα στο κεφάλι μου.
Κινούμενοι αντίθετα από την πολιτική της χώρας μας, αγνοούμε τον συνταξιούχο και το ματς ξεκινά. Τρώμε 2 γρήγορους πόντους με εμένα να λέω σιγά στον αντίπαλο που μάρκαρα πως "αυτό θα τελειώσει γρήγορα". “Αυτό είπε και η μάνα σου”, θα μπορούσε να απαντήσει, αλλά η ωριμότητα κυριάρχησε.
Ακολουθούν 5 γρήγοροι δικοί μας πόντοι με καμία δική μου συνεισφορά, και τότε, από το πουθενά ο καταπληκτικός και συμπαθέστατος πασόκος - πρώην ιδιοκτήτης ψιλικατζίδικου που πουλούσε τσιγάρα όταν δεν επιτρεπόταν, γιατί τα είχαν μόνο τα περίπτερα, φωνάζει να αλλάξουμε ομάδες. Αμέσως διατάζει δύο παιδαρέλια να αλλάξουν θέσεις.
Τότε, παρά το ένστικτό μου, μιλάω. Συγκεκριμένα, λέω"κάτσε, αποφάσισες αλλαγή ομάδας μόνος σου".
Ο ηλικιωμένος κύριος, με διόλου ψυχολογικά προβλήματα και αρχές άνοιας, αρχίζει να παραληρεί:
"Εγώ το είπα από την αρχή. Αφού οι ομάδες δεν πάνε. Δεν είναι μπάσκετ αυτό. Δεν γίνεται. Δεν βγαίνει".
Υπενθυμίζω πως το σκορ είναι 5-2 και πως σε τούτο το γήπεδο κανείς δεν παίζει μπάσκετ. Αν μας έβλεπε ο Naismith δεν θα το ανακάλυπτε.
“Μα, ρε Βασίλη το είπα. Αν δεν το έλεγα, δεν θα έλεγα κάτι τώρα" (Εδεσσαϊκός).
"Κι εγώ άσχετος είμαι, Βασίλη, αλλά 20 χρόνια εδώ στα γήπεδα, κάτι ξέρω. Άμα κάποιος δεν ξέρει μπάσκετ να μη μιλάει. Όχι, δεν παίζω. Πρέπει να παίζουμε καλό μπάσκετ. Αφού εγώ είμαι ο κακός, δεν παίζω".
Παρακάτω η πλήρως ήρεμη και στοιχειοθετημένη απάντηση που επέλεξα να μην εκφράσω ποτέ για προφανείς λόγους:
"ΣΚΑΣΕ, ΒΡΕ ΓΡΑΦΙΚΕ ΠΑΛΙΟΜΑΛΑΚΑ. ΑΠΟΛΙΤΙΣΤΕ ΚΩΛΟΓΕΡΕ ΠΟΥ ΕΚΛΕΒΕΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΣΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ΟΠΟΤΕ ΤΟ ΦΕΡΝΕΙΣ ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ”
Διάλειμμα για νεράκι και συνεχίζουμε χωρίς φωνές και πάντα πολιτισμένα:
“Που περνάει κοπέλα από δίπλα και γλείφεσαι. Που ρωτάς κάθε παίκτη που βάζει 2 πόντους σερί, αν γαμούσε το προηγούμενο βράδυ, βλάκα χωρίς περικεφαλαία. Σουτάρεις με ταμπλό με 7 δευτερόλεπτα προετοιμασίας και νομίζεις ότι είσαι εύστοχος, ενώ όλοι δεν σε πλησιάζουν γιατί φοβούνται μην σε ακουμπήσουν και σπάσεις. Ηλίθιε, βρισκόμαστε σε μέρος όπου ο καλύτερος φοράει 2 επιγονατίδες και του λείπουν 60 πόντοι IQ. Κάθε φορά που βλέπεις μπάσετ, οριακά δεν νομίζεις ότι η μπάλα είναι πορτοκάλι”.
Στην πραγματικότητα τους άφησα κι έφυγα, ενώ ο γέρος συνέχισε να μιλάει.
Καληνύχτα παππού, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ.
