Κώστας ο Άστεγος: «Ό,τι δεν σε πηδάει καλά, σε κάνει δυνατότερο»

 Είμαι ο Κώστας. Δεν έχω επώνυμο, για να με διαφοροποιεί από τους υπόλοιπους homo-sapiens, επειδή δεν έχω γονείς. Εγώ φταίω. Με εγκατέλειψαν όταν ήμουν βρέφος. Έτσι, βρήκα παρατσούκλι, ώστε να με θυμάστε.

 Είμαι ο Κώστας, ο μαμαγαμιάς. Έτσι με φώναζε η Λέλα. Το κανονικό της όνομα ήταν Κατερίνα, αλλά οι άνθρωποι αλλάζουν. Το στήθος της μου έβγαζε ένα ένστικτο θηλασμού και προστασίας, όταν περπατούσε. Όταν, πάλι, καθόταν, το μπούστο της έμοιαζε με μπάλα κατεδάφισης ουρανοξύστη, επειδή μας είχαν τελειώσει τα εκρηκτικά. Είχε έναν μακρύ λαιμό, το οποίο ήταν λογικό. Δεν γινόταν να είχε δύο. Το πρόσωπό της αγγελικό… Κάποτε.  Όταν την γνώρισα ήταν γεμάτο ρυτίδες ή όπως τις αποκαλούσα, «παράσημα του έρωτα». Σημάδια που υποδεικνύουν τις κακές σεξουαλικές εμπειρίες του παρελθόντος της. «Ό,τι δεν σε πηδάει καλά, σε κάνει δυνατότερο», έλεγε ο Μάκης, ο ταρίφας.

 Ο Μάκης μου γνώρισε τη Λέλα, μια μέρα που είχα λεφτά και τον πήρα για μία κούρσα.
«Που πάμε παλικάρι;», ρώτησε με λεβεντιά και θράσος, σαν ιππότης της ασφάλτου που ήταν.
«Γιατί υπάρχουμε;», του απάντησα κοιτώντας τον σπασμένο καθρέφτη του διπλανού αυτοκινήτου και το νεκρό σπουργίτι που ήταν κολλημένο στο παρμπρίζ του.

Τότε μπήκε μέσα αυτή η ώριμη οπτασία. Έκατσε μπροστά, γιατί θεώρησε πως ο ταρίφας ήταν λιγότερο γλοιώδης. Δεν είχε άδικο. Κουβαλούσα ένα βαζάκι γυμνοσάλιαγκες. Μου πήρε μέρες να τους πιάσω. Ο Μάκης ζήτησε, ερωτικά, τον προορισμό της και αυτή με κοίταξε με λάγνο ύφος.
«Με θέλει», ούρλιαξα μέσα στο κεφάλι μου.
«Κάδου 22», είπα στον ταξιτζή και ξεκινήσαμε. Τα χέρια του κινήθηκαν προς το ταξίμετρο και φοβήθηκα πως δεν ήταν πραγματικός επαγγελματίας. Από τα ηχεία ξεχείλισε όλη η ελληνική λεβεντιά και υπερηφάνεια από το ’21  κι έπειτα.

Τρία ίδια ρεφρέν αργότερα, φτάσαμε στον κάδο μου. Η Λέλα πλήρωσε, δηλώνοντας την ισότητα των φίλων. Μείναμε μόνοι μπροστά σε μία αγέλη από γάτες και νεκρούς τόνους σε μορφή κονσέρβας. Άναψα ένα μισοτελειωμένο ρεσό που βρήκα σε γειτονικό καλάθι σκουπιδιών και έκανα ατμόσφαιρα.

 Εκείνη η νύχτα μου έχει μείνει αξέχαστη. Γενικά, είχα καλή μνήμη. Στο στρατό με φώναζαν ελέφαντα. Απέκτησα φοβίες για το βάρος μου, αλλά αργότερα κατάλαβα ότι είχα μεγάλο πέος. Μου το είχε πει και η Λέλα.

 Είμαι ο Κώστας, ο μαμαγαμιάς. Στα αγγλικά βγάζει περισσότερο νόημα. Έχω κάποιες άρρωστες ιστορίες και πολλά όνειρα, που ίσως σας πω κάποτε.